Test: Jaguar F-Pace V6 S 380

Sinds Ian Callum en zijn team de designrichting van Jaguar bepalen, heeft het merk afstand genomen van het duffe imago van weleer. Een jonger en frisser publiek vond zijn weg naar de showroom, waardoor men de steeds groeiende vraag van de consument niet langer kon negeren. Toen Jaguar in 2013 aankondigde toe te treden tot de arena der SUV-gladiatoren, wist iedereen dat de Engelsen geen schrale krijger voor de leeuwen gingen werpen. Het resultaat is één van de mooiste SUV’s tot nu toe, waarvoor men de inkt zowel bij de sedans als bij de alom geprezen F-Type is gaan halen.

De snuit van de hoogpotige kat vertoont veel gelijkenissen met die van de XF, terwijl de pronkstukken van de F-Type – de achterlichten dus – één op één werden overgenomen. Een gewaagde zet van de ontwerpers, omdat typerende stijlelementen kopiëren op een ander ontwerp altijd een risico inhoudt. Maar wel een idee dat werkt. Met de F-Pace bewijzen Ian Callum en de zijnen dan ook dat de F-type geen toevalstreffer is, hoewel je van een schoon bord alleen natuurlijk niet kan eten. Moeten de BMW X3 en de Porsche Macan beginnen vrezen voor hun relatie of engageert de coole Engelsman zich enkel voor een onenightstand?

Het knappe lijnenspel van de koets trekt zich ook binnenin door, met een dashboard dat overvloeit in de deurpanelen voor een verhoogd cockpit-gevoel. Een ruim bemeten cockpit trouwens, waarbij enkel de achterbank wat minder hoofdruimte biedt in combinatie met het panoramisch dak. De eerste indruk van de afwerking lijkt goed, maar naarmate je beter kennis maakt met interieur, loop je wat schoonheidsfoutjes tegen het lijf die in deze klasse niet thuis horen. In een premium-SUV die amper 10.000 km gelopen heeft zou je niet geconfronteerd mogen worden met kleine piepjes en trillingen in het interieur.

Het hopeloos verouderd infotainment-systeem dat voorgaande Jags zo ontsierde, is gelukkig niet meer. De oude jukebox heeft plaats geruimd voor InControl Touch dat er moderner uitziet, responsiever is en up-to-date functies incorporeert. Een stap in de goede richting dus, maar voor het echte werk moet je nog altijd bijbetalen. Of beter: kan je eindelijk bijbetalen. Voor 3.601 euro haal je namelijk InControl Touch Pro in huis, een breedbeeldunit die je digitale leven helemaal met het wagenbrein connecteert – van je afspraken in je agenda tot aan je favoriete routes toe. De digitale klokkenwinkel krijg je er in dat geval gratis ende voor niks bij.

Maar hoe goed de bijhorende Meridian hifi ook is, toch wordt die regelmatig overstemd door het schitterende gehuil van de V6 met compressor uit de F-Type, goed voor 380 paarden over alle vier de wielen verdeeld. Gekoppeld aan de vliegensvlugge 8-trapsautomaat van ZF geeft die de sportief ogende SUV best guitige prestaties mee. Maar helemaal gelukkig is het huwelijk tussen motor en bak niet, met vaak onnodige terugschakelacties om de vaart er in te houden. Zoals het koppelcijfer – 450 Nm bij 4500 opm – aangeeft, heeft de V6 nog altijd omwentelingen nodig om zich in zijn sas te voelen, wat zich al eens in onverwachte of -gewenste gangwissels vertaalt. Meteen de reden waarom de 3.0 V6 zelfontbrander allicht de betere optie is, ook om het testverbruik van dik 13 l/100 km wat te milderen. En bovendien verdient de fiscus er op die manier wat minder aan.

Aan het chassis zal het alvast niet liggen. Dankzij een nieuw lichtgewicht onderstel en een koetswerk dat grotendeels uit aluminium is opgetrokken, zet de F-Pace ‘maar’ 1.861 kg neer op de weegschaal. Daarmee is de Brit alles behalve licht, maar wel bij de besten van klas – wat op zijn beurt hoge verwachtingen schept voor de wegligging. Om het compromis tussen prestaties en comfort zo klein mogelijk te houden, werd deze kat uitgerust met dubbele driehoeken vooraan, een zogeheten Integral Link-opstelling achteraan en adaptieve dempers. Die worden aangestuurd door een systeem dat tot 500 keer per seconde de stuur- en koetswerkbewegingen van de F-Pace analyseert, naargelang de gekozen rijmodi. En ja: er is een standje Dynamic, maar ook die bijt met alle vier de klauwen stevig in de grond.

In de praktijk geeft dat een auto die initieel vertrouwen inboezemt en zijn griplimieten duidelijk communiceert door middel van de nodige rolbewegingen. De schokdemping blijft – toch met de 20-inch wielen – maar net in het gareel van de eerder comfort-georiënteerde ophanging. En dat kost de F-Pace wat scherpheid aan het stuur en de pedalen (met name de rem), waardoor de uitgestraalde dynamiek zich niet helemaal naar het wegdek weet te vertalen. In feite wil de F-Pace een sportwagen op hoge poten zijn, maar daarvoor voelt het geheel ietwat te typisch SUV aan. Lees: wat losser op zijn veren dan verwacht, al moet de S natuurlijk plaats laten voor een mogelijke R-versie, dus wie weet wat er nog in het vat zit.

Dat die laatste paragraaf best met een korrel zout geconsumeerd wordt, spreekt voor zich. Want hoe je het of draait of keert, ook de atletisch ogende F-Pace tikt rijklaar de 2 ton aan. En daar kan je nu eenmaal geen sportwagendynamiek van verwachten. Wel een extra graad betrokkenheid, aangezien de F-Pace in de markt wordt gezet als een performante crossover met het DNA van een sportwagen. Niet de absolute top van zijn klasse in DRIVR-termen dus, maar wel een wagen die zijn taak prima weet te vervullen op een stijlvolle manier. Kortom: een kat met een eigenzinnige kantje, maar dan zonder de scherpe tanden.

[Foto’s: Bert Claes]

Jaguar F-Pace V6s

Weggecijferd

Verdict