Test: Alfa Romeo Giulia 2.2d 180

Nog een laatste 5 miljard euro investeren en hopen dat er tegen 2018 minstens 400.000 Alfa Romeo’s over de toonbank gaan. Zo niet, wordt er met het resterend budget een begrafenis en een bescheiden rouwmaaltijd georganiseerd. Het klinkt absurd, maar staat dichter bij de realiteit dan je ‘t zou willen. Alfa Romeo moet koste wat kost meer beginnen verkopen en hoopt dat met een herrijzenis in het D-segment te verwezenlijken. Laat ons bidden voor de Giulia.

Dan maar meteen de hamvraag: hoe rijdt de Giulia? 

Alsof z’n leven er van afhangt. Alsof de ingenieurs in Italië alles uit de kast hebben gehaald om niet aan de strop te eindigen. Eigenlijk, zoals iedereen dat van de Giulia verwacht. Op het scherp van de snee. En daar steekt de verfrissende stuuroverbrenging de meeste pluimen voor op z’n hoed. Vanaf je de teugels in handen hebt, luistert de Giulia aandachtig en kordaat naar elk bevel. Direct en alert vanaf seconde één, waarbij je hopen feedback terugkrijgt en het vertrouwen met rasse schreden groeit.

Daarvoor spreekt de receptuur trouwens geen bijzondere technologieën aan, maar berust het geheel op een klassieke double wishbones met multilink ophanging en achterwielaandrijving. Het resultaat is een uiterst gebalanceerde 50/50-gewichtsverdeling, die met de rechtervoet te sturen valt en ook hier lineair vertrouwen opbouwt. Dat alles, zonder aan basiscomfort in te boeten, wat dan weer welkom is op onze Belgische stuiterwegen.

We noteren: een subliem onderstel, dito wegligging en een direct stuur met veel feedback. Kleine opmerking: de elektronica blijft – althans in de dieselversie – steeds een oogje in het zeil houden, waardoor driften op de zwarte lijst komt te staan. De enige manier om de derrière in beweging te krijgen is door het DNA-draaiknopje in ‘Dynamic‘ te zwieren. Hierdoor gaat de gasrespons omhoog en knijpt de elektronica een oogje dicht, maar wordt ook het stuur (veel) te zwaar waardoor het aan informatie verliest.

Blijft de automaat op daarbij de trappen?

Onder onze voet ligt helaas niet de QV-uitvoering met furieuze paarden en brutale uitlaatdonders, dan wel bescheiden 2.2-liter zelfontbrander met 185 pk en CO2-arme uitlaatdampen (110 gram CO2/km). Belangrijker zijn de 450 Nm koppelmomenten, die zich maar al te graag langs de achttrapsautomaat laten duwen. In de automatische stand mist de Giulia wel eens een trapje, maar eens je de prachtige lepels langs het stuur hebt gevonden, schakel je het liefst van al nog zelf. Zo flipper je trouwens in 7 seconden naar de honderd, waarna je nog tot 230 km/u op het linkervak blijft. Niet onbelangrijk: de afstelling is snel genoeg om van het onderstel te kunnen genieten en voorziet net genoeg punch om te blijven boeien.

Is dit nog een echte Alfa Romeo?

Als je daarmee vraagt of het een prachtige, goed sturende wagen vol passie is? Ja, ongetwijfeld. Zowel buitenom als binnenin schittert het Italiaanse design in eenvoud. Termen als gedistingeerd, klassevol en ‘anders’ worden dan ook meteen geassocieerd met de Giulia. Als je daarmee vraagt of er al iets kraakt… Ja, jammer genoeg wel. Stap ik de Giulia met 10.000 km op de teller nog maar in, dan zou de radio de komende 500 km blijven kraken en piepen. Kan pech zijn, maar het zou eigenlijk niet mogen. Daarenboven werkt het infotainment systeem niet meteen intuïtief en hoe strak het interieur er ook uitziet, blijven we qua materiaalkeuze toch wat op onze honger zitten. Als je vraagt of we d’r verliefd op zijn …

Zou je ‘m zelf kopen?

Kan je dat moeilijk ontkennen. Iedereen die ermee rijdt, zal ongetwijfeld speciale gevoelens krijgen voor la Giulia. Maar of ik me ook wil binden? De Giulia is een prima wagen, die mijns inziens een jaar te laat komt. De concurrentie in het D-segment is niet te onderschatten, zeker niet met Jaguar die nu ook op dynamiek inzet. Van alle D-segmenters is de Giulia waarschijnlijk wel de best sturende optie, al komen de woorden ‘sturen’ en ‘België’ wel steeds minder in dezelfde zin voor. Desalniettemin komt de Giulia wel op m’n shortlist te staan!

Conclusie

Vanaf ongeveer €39.000 staat er al een Giulia 2.2 JTDM met 180 pk en automaat op de oprit. Eentje met een performante dieselmotor, een gehoorzame achttrapsautomaat en tactiele bediening, dat wel. Wil je d’r ook nog lederen zetels en wat broodnodige opties bij, reken dan op 8 à 10.000 pegulanten meer. Of je daarvoor ook betrouwbaarheid in huis haalt, moet de toekomst uitwijzen. Maar hé, ‘t is en blijft een Alfa.

ALFA ROMEO Giulia 2.2 diesel Automaat

Weggecijferd

Verdict