Test: BMW M235i

Dat BMW zijn trouwste aanhangers onlangs schoffeerde door voor het eerst een voorwielaangedreven Bimmer met gezinsaspiraties te lanceren, is één ding. Maar dat ze dat buitenbeentje in München ook nog eens de naam van 2 Reeks opspeldden, staat bijna gelijk met heiligschennis. Voornamelijk omdat zijn tweedeurige naamgenoot geen uitstaans heeft met grote families. Eerder met driftige huisvaders, vooral als het over de potente M235i-versie gaat.

Direct met de deur in huis dan maar: kan je er écht zo (makkelijk) mee driften? 

Tuurlijk wel. Kijk daarvoor maar eens vluchtig naar de receptuur. Een 3.0-liter zescilinder turbo met 326 paarden en 448 Nm koppel, mechanisch sperdifferentieel, perfecte 50:50 gewichtsverdeling, adaptieve ‘M’-ophanging, achterwielaandrijving en – althans in ons geval – banden met bijzonder weinig profiel. Gelukkig kan je daarbij het gros van de elektronica desactiveren, al voelt de kont in ‘Sport+’-stand best al wat losser aan dankzij het meerfasige Dynamic Traction Control. En dat merk je zowel bij het aanzetten op een T-splitsing als wanneer je een ferme dot op het gas geeft in de bocht. Het initiële gripverlies is vrij bruusk, maar eens je de balans achterhaalt, komen de achterbanden hun collega’s vooraan beheerst begroeten. Niet voor niets dat deze M235i mocht figureren in ‘the epic driftmob’ en zelfs Chris Harris er een kleine ‘drift-tutorial’ over maakte.

Kan je er ook gewoon dynamisch mee rijden zonder gripverlies? 

Uiteraard. Laat de snelle stuurbewegingen achterwege en doseer het gas met gevoel om een een trouwe metgezel met bakken grip te ontdekken. Dankzij de achterste spoilerlip, 18″ velgen, verlaagde ophanging en de 50:50 gewichtsverdeling laat de M235i zich aan bijzonder hoge snelheden insturen. Ook accelereren vanuit stilstand kan vrij dramaloos dankzij de Launch Control-functie van de optionele 8-trapsautomaat, dewelke je in 4,8 seconden al naar de honderd katapulteert. Een manuele zesbak is eveneens beschikbaar op de achterwielaangedreven versie, maar niet op de recent gelanceerde M235i xDrive.

En rustig rijden?

Gaat even vlot als in elke andere BMW. Tik het computerbrein in ‘normal’ of ‘Eco’-modus en je merkt niet eens dat je met een pseudo M-product onderweg bent. Iets wat binnenin bevestigd wordt, waar je het typische interieur voorgeschoteld krijgt. Dat – in combinatie met de vrij ‘gemaakte’ soundtrack – zou wel eens de achilleshiel van deze M235i kunnen zijn. Het ding voelt net als een normale 2 Reeks, maar dan met bakken power. Laat de M Performance badges weg en je zou evengoed met een reguliere 2 op de baan kunnen zijn, die toevallig een bodykit liet monteren. Maar is dat niet bij elke BMW zo?

Conclusie?

Helemaal vrij van nasmaak is de M235i niet. Het geheel is zó overweldigend efficiënt dat de ziel een beetje zoek is. De opper-2 is rationeel (bijna) perfect; hij gaat absurd snel, gaat graag dwars, biedt voldoende praktische kanten en is waarschijnlijk de meest veelzijdige coupé in zijn prijsklasse. Maar ergens ontbreekt er iets, en daarom loopt ‘ie nét een halve R mis. Hopelijk geeft de BMW M2 ons dat tikkeltje meer om er een full-house van te maken.

BMW M235i 

Weggecijferd

Verdict