Test: RenaultSport Clio RS 220 Trophy

De grote baas van RenaultSport, Patrice Ratti, heeft recent toegegeven dat de reguliere Clio RS niet zijn chef d’oeuvre is. De beslissing om de derde generatie enkel nog met een gerobotiseerde automaat aan te bieden, was een fout. Of tenminste een slecht getimede zet. Daaraan kan er echter niets meer veranderd worden in het midden van een modelcyclus, maar wel aan de rest van het pakket. Getuige daarvan de RS 220 Trophy die recent een bloedsnelle ronde van 8:23 in de ‘Ring heeft gebrand.

Aan de versnellingsbak is er dus niets veranderd, maar waaraan dan wel?

Correctie: de gerobotiseerde zesbak met dubbele koppeling is wel degelijk geüpdatet. De schakeltijden zijn in Race-modus met de helft verkort, terwijl de flipperactie over de ganse lijn mechanischer aandoet. Dat je die herwonnen vigeur enkel in de Race-modus mag ervaren, is dan weer een beslissing te ver. In die stand gaan zowel de tractiecontrole als het ESP op non-actief, wat niet altijd de beste optie is op de weg. Een mechanische sper heeft de Clio RS immers niet, in tegenstelling tot de uitgaande Mégane RS. Dat gezegd heeft de 220 niet meteen last van tractieproblemen, wat van een goede chassisbalans getuigt.

Vallen er voor het onderstel ook wijzigingen op te tekenen?

En nog geen beetje. De rijhoogte is vooraan met 20 mm verlaagd en achteraan met 15 mm. Dempers en veren zijn ook stugger geworden, hoewel de 220 relatief vergevingsgezind blijft – zelfs op Belgische betonbanen. Verder is het stuurhuis sneller geworden, waardoor de sportievere Michelin Pilot Super Sports gretiger naar de apex duiken. Alleen spijtig dat je quasi geen feedback door het dikke stuurwiel voelt, waardoor het vertrouwen eerder van je achterwerk moet komen. Dat zit trouwens nog steeds niet op een stel Recaro’s, maar op plompere sportstoelen die weliswaar comfortabel zijn maar tegelijkertijd te hoog opgesteld staan.

En de motor dan?

Die heeft 20 pk en 40 Nm gewonnen om de 220 Trophy met een 0 tot 100-tijd van 6,6 s te zegenen. Onderin klinkt de 1.6 turbobenzine bijna atmosferisch, hoger in het toerenbereik overheerst de straalstroom van de uitlaatgassen. Wel opvallend is dat deze iteratie feller doorgaat naar de begrenzer, wat atypisch voor een turbomotor. Desalniettmin mist de aandrijflijn karakter, gewoon omdat de automaat het geheel zo klinisch maakt. Het woord ‘Playstation’ is al (te) vaak gebruikt in deze context, maar voor de huidige Clio RS blijft het de juiste omschrijving.

Of de Trophy dan nooit onder je vel kruipt?

Toch wel. Maar de keren dat dat op de openbare weg gebeurt, zijn eerder zeldzaam. Daarom moet het tempo fors omhoog, maar dat is gezien de beschikbare grip en de geciteerde prestaties geen sinecure. Op circuit moet die receptuur beter werken, want op de openbare weg lijkt de Trophy gewoon onder zijn kunnen te presteren. Getuige daarvan die Ring-tijd, gezet door Sport Auto-tester Christian Gebhardt en drie seconden sneller dan de Mini Hatch JCW. Een prestatie die weliswaar bij het Trophy-predikaat hoort, maar de dagelijkse pret van een hot hatch niet zou mogen ondermijnen.

Conclusie?

De RenaulSport Clio RS Trophy is beter dan het reguliere model (dat in België nog steeds gecommercialiseerd wordt). Veel beter zelfs. Maar toch slaagt de 220 er niet in om de magie van de eerste twee generatie te evenaren, behalve dan op circuit. Bovendien is de Clio RS niet bepaald goedkoper geworden door de aanpassingen. Sterker nog: minimaal 4.200 euro extra is een forse mep geld voor een product dat niet meteen een nieuwe standaard zet op het vlak van bouwkwaliteit. Gelukkig hebben de dealers dat al lang in de gaten, waardoor kortingen van 5.000 euro en meer geen uitzondering zijn…

RENAULT Clio RS Trophy 220

Weggecijferd

Verdict