Stijn BraesMijn laatste echte roadtrip, met als einddoel de Mille Miglia en de Italiaanse ‘supercar valley’, dateert ondertussen van 2014. Aangestoken door diverse artikelen, filmpjes en het uitstekende boek Porsche Drive, groeide het idee voor een trip naar de Alpen.
Het initiële – en toegegeven: overambitieuze – plan was om zowel de Duitse, Oostenrijkse, Zwitserse als Italiaanse Alpen aan elkaar te rijgen. Om zo opnieuw te eindigen met de buitenaardse schoonheid van het helderblauwe Gardameer en die eeuwig witte bergtoppen op de achtergrond.
Aangezien vakantiedagen niet aan bomen groeien en dagdagelijks 700 kilometer (moeten) afmalen ook gaat vervelen, werd geopteerd voor een ‘light’-versie. Een trip die ons via Stuttgart, het Zwarte Woud, de Oostenrijkse en Duitse Alpen naar München zou brengen. Vandaar in deel 1: Stuttgart, de Solitudering en het Zwarte Woud met als hoogtepunt de B500 ‘Schwarzwaldhochstrasse’.
Timing
Een geslaagde roadtrip maken draait rond timing. Diverse passen, zoals de Großglockner Hochalpenstraße, openen pas in juni. Echter wens je toch de typische vakantiedrukte voor te zijn; een met rijplezier gevulde roadtrip valt immers niet te rijmen met fileleed. Bovendien is het in september al relatief vroeg donker. Kortom, gegeven de beperkte ‘window of opportunity’ werd eind juni op de agenda aangeduid om aan de tiendaagse roadtrip te beginnen.
Zo werd er koers gezet naar Stuttgart, mijn favoriete tussenstop op weg naar het zuiden of de Alpen. Het plan om fileleed te vermijden werkte uitstekend en enkel de typische ‘Wir arbeiten fur Sie‘ gooide sporadisch roet in het eten. Niets wat een streepje Freie Autobahn en een dot gas niet kon oplossen. Bovendien is het in Duitsland ook in de file vaak aangenaam vertoeven, met naast je bijvoorbeeld een Mercedes SLS AMG…
Twee van de mooiste musea ter wereld
De gekozen route, via de Ardennen en de E42, liet ons Keulen vermijden. Op de koop toe krijg je zo in Duitsland de A62 voor de wielen geworpen. Een slingerend stuk Autobahn, weg van grootsteden, waar het heerlijk sturen is met een sportwagen. Dit is nog eens ouderwets rijplezier zonder steevast angstvallig de snelheidsmeter of druk (vracht)verkeer in het oog te houden.
Stuttgart is niet enkel excellent gelegen voor een tussenstop na dik vijf uur rijden, maar herbergt ook twee van de mooiste musea ter wereld.
Merk op dat ik hier niet enkel spreek over automusea. Er zijn simpelweg weinig musea die zo’n mooie omkadering hebben gekregen als de fraaie en weldoordachte bouwwerken van Mercedes-Benz en Porsche. Het (huidige) museum van Porsche is inmiddels acht jaar geopend, waarbij ik het reeds minstens evenveel bezoekjes heb gebracht zonder me een minuut te vervelen. En dat was ook nu niet het geval. Opnieuw zijn we, tezamen met enkele Aziaten, die uiteraard pas een kwartiertje voor sluitingstijd toekwamen, tot de allerlaatste minuut gebleven, snakkend naar meer.
Solitudering
Onder een brandende zon was het de volgende dag tijd om richting Zwarte Woud te trekken. Even buiten Stuttgart vind je de Solitudering, een voormalig stratencircuit van 11,4 km lang. Het circuit laat zich vergelijken met de oude, 14 km lange, omloop van Spa-Francorchamps, door de driehoekige vorm en de aaneenschakeling van voornamelijk snelle tot erg snelle bochten doorheen een glooiend landschap.
Buiten de Bosch-toren aan start & finish is er evenwel weinig dat nog doet herinneren aan de tijden toen Jim Clark, Dan Gurney of Jack Brabham hier streden om de overwinning. In een racesfeer kom je dan ook nooit, want daar steken ook het verkeer en de verkeerslichten een stokje voor. Maar weldra zouden we het Zwarte Woud bereiken en de teugels echt kunnen laten vieren.
Schwarzwaldhochstrasse
Hoofddoel van de tocht richting Zwarte Woud was de mythische B500, de Schwarzwaldhochstrasse. Deze weg, aangelegd vlak voor WOII, slingert een goede veertig kilometers lang tussen de heuvels door, waarbij het steevast klimmen en dalen is tot hoogtes van 1000 meter. De vergezichten zijn misschien niet zo indrukwekkend als in het hooggebergte, maar de route staat wel borg voor de beste stroken asfalt die we tijdens de gehele trip voorgeschoteld hebben gekregen.
De B500 biedt een hemelse mix tussen vloeiend snelle bochten en afwisselingen met wat krappere exemplaren. De kwaliteit van het asfalt is bovendien rimpelloos oer-(West-)Duits. Geen wonder dan ook dat vele rustplekken zich richten op motorrijders, al dan niet met posters van naakte dames in de toiletten…
Absolute voltreffer
Ook de andere wegen op weg naar onze overnachtingsplek laten het stuurwiel gretig door je handen glijden. Op dat vlak doet het Zwarte Woud denken aan de Eifel, want ook daar is haast elke weg die je inslaat een absolute voltreffer. Wanneer we de volgende dag koers zetten richting Oostenrijk, weten we het wel zeker: naar het Zwarte Woud en de B500 komen we nog ooit terug.