Rijtest: Honda Civic Type-R Championship White LSD

‘Maagdelijk Wit’ is de geknipte ondertitel voor deze rijtest. ‘Maagdelijk’ omdat DRIVR nog nooit een Type-R getest heeft, en ‘wit’ omdat de Civic – in tegenstelling tot de NSX en Integra – tot nog toe niet in die racekleur te krijgen was. Alleen spijtig dat onze ontmaagding coïncideert met Honda’s intentie om de Type-R traditie vaarwel te zeggen, tenminste in de hoogtoerige circuitmodus die wij ermee associëren. Iemand een zwart lintje bij de hand?

Er is al veel inkt over de huidige generatie Civic gevloeid. Goede dingen in de vorm van een gewaagd design en veel binnenruimte, maar ook negatieve kritiek op de inferieure achteras die het comfort zou minimaliseren. Bij de modelwissel van de hoge EP3 naar de huidige FN2 heeft Honda de McPherson-ophanging achteraan ingeruild voor een rigide torsieas, met een serieuze blammage op Top Gear tot gevolg. Niet wat je van een technologische innovator als Honda verwacht, en misschien wel een voorteken van de verminderde interesse in Type-R als een afzonderlijk circuitmerk. Maar dat heeft de Japanners er niet van weerhouden om een laatste special uit hun kimono te toveren: de Honda Civic Type-R Championship White LSD. Voor alle duidelijkheid: LSD is geen illegale substantie, maar goed nieuws voor iedereen die van rijden houdt.

Naast het veercomfort van een schildpad (dixit Clarkson) zou de FN2 ook aan terminaal onderstuur lijden, en dat terwijl de Renault Clio RS – met een identiek inferieure achteras – wel comfortabel en zeker niet onderstuurd is. De oplossing volgens Japan? Een Torsen-sper met beperkte slip tussen de voorwielen. Die zorgt ervoor dat de 201 paarden niet verdampen en zet de voortrein als het ware op rails om de achterkant mobieler te maken. Onze indruk van de Champ White is er dan ook één van een harde ophanging (maar zeker niet zo moordend als die van de Grande Punto Abarth EsseEsse) en een snedig weggedrag met eindeloos veel grip bij het uitaccelereren. Het gerucht doet zelfs de ronde dat de sper er nu pas is omdat de JDM-Civic – een specifiek vierdeursmodel voor de Japanse markt – vervangen is door deze Euro-Civic. En de Japanners hebben altijd zo’n Limited Slip Differential op hun snelste Civic gehad. In tegenstelling tot de Europeanen dus.

En toch is het niet bovenstaande maar de algehele race-indruk die de Type-R typeert; de kuipstoelen zijn strak, de rev-limit lampjes ondeugend en de tweeliter heerlijk atmosfersich. Ontwikkelingsingenieurs klagen altijd over de moeilijkheid om turbo’s een goede gasrepons te geven, en dat komt ongetwijfeld door de CTR; de gaskabel lijkt rechtstreeks met je cortex verbonden, zulk is de precisie waarmee de 8.250 toeren zich laten doseren. De beslissing om de VTEC-omschakeling aan 5.500t/m minder uitgesproken te maken en meer koppel onderin te steken (193Nm bij 5.600 om exact te zijn) is trouwens lovenswaardig, ook al lijkt de K20 nooit onder de 3K-grens te draaien – hoe langzaam je ook rijdt. Kan ook moeilijk anders met één van de coolste motorgeluiden die we ooit aan de begrenzer gehoord hebben. Daarvan alleen stap je na elke rit tintelend van kop tot teen uit.

Bij elke motor hoort natuurlijk een transmissie, en ook die is van de bovenste plank. De zesbak met titanium schakelknop is bij de beste die we ooit geprobeerd hebben, terwijl de hele aandrijflijn een kwaliteit uitstraalt waar RenaultSport alleen maar van kan dromen. Dat de atmosferische tweeliter in dagelijks verkeer niet supersnel aanvoelt, is trouwens geen probleem: net als bij de Clio RS ligt de voldoening in eenzame ritjes op verlaten serpentines beter dan op het linker dieselvak. En bovendien: 0 tot 100 in 6,6s is niets om beschaamd over te zijn, ook al impliceert die chrono een mechanische asympathie die je tot sociale paria promoveert. Enige minpunt bij ons exemplaar waren de remmen die nooit wisten te overtuigen, al kan te maken hebben met het feit dat 349BLN al maanden in de persgarage stond weg te kwijnen; Honda promoot de Type-R immers niet meer, ook al staat die nog tot eind 2010 in de brochures.

Honda Civic Type-R Championship White LSD from DRIVR.be on Vimeo.

Of er verder niets op deze Championship White aan te merken valt? Tuurlijk wel: de algemene rij-indruk blijft er één van een neuszware vierwieler die – zeker op de openbare weg – vooral op de voorkant vertrouwt om bochten te negotiëren. In combinatie met de mechanische sper (die het stuur bij het uitaccelereren nog verzwaart) lijkt de balans daardoor minder aanpasbaar dan die van zijn Franse concurrent. En ja – ligt er een gemene dwarsligger in de bocht, dan slaan je vullingen bij wijze van spreken door je gehemelte. Mocht Honda de 40kg én 4.000€ lichtere Lightweight daarom met een sper aanbieden, dan zou de Clio een echt gevecht aan zijn handen hebben. Maar 27.990€ oftewel negen meer dan een vijfsterren-Cup is toch van het goede teveel – ook al voelt de Civic zoveel substantiëler aan en gaat die ongetwijfeld jaren langer mee.

[Foto’s: Ken Divjak]

HONDA Civic Type-R Championship White LSD

Weggecijferd

Verdict