Test: Porsche Macan S (MY 2014)

De Macan – officieel uit te spreken als matjan – is er eentje voor de sceptici en de puristen. Meer bepaald zij die na de Cayenne en de Panamera een derde uitverkoop vrezen terwijl Porsche ongegeneerd zijn nichepolitiek perfectioneert op de groeimarkten. Met de 50.000 Macans die de Duitsers jaarlijks aan de man willen brengen, balanceren ze daadwerkelijk op het scherp van de snede qua uitbreiding van hun core values. En dat met een compacte SUV.

Ware het niet dat Porsche acuut zelfbewust is en uiterst afgemeten te werk gaat. Ze gaan er zelfs prat op dat hun neofiet doordrongen is van het zuiverste Zuffenhausen-DNA en daardoor als echte sportwagen onder de SUV’s geldt. Toch krijgen wij een ander gevoel wanneer we 1-ARI-198, onze instap-Macan, voor het eerst gadeslaan. De testwagen staat om te beginnen op achttienduimers, de kleinst mogelijke velgmaat voor de 4×4. De bijhorende sloffen hebben daarbij een erg hoog profiel, wat ons exemplaar in Agate Grey met 3.0 twin-turbo V6 meteen een gezapige indruk geeft. De rest van de specs adememen dezelfde sfeer: wel verwarmde en geventileerde comfortstoelen, maar geen Porsche Torque Vectoring of Sport Chrono pakket.

En toch: eenmaal je plaatsneemt in die comfortstoelen en het juweelachtige kleinood van een sleutel traditiegetrouw links van de stuurkolom vastklikt en omdraait, begin je de andere kant te ervaren van dat civiele kleedje. De zescilinder klinkt gedempt en verfijnd maar komt tegelijk fel tot leven. De lijnen en verhoudingen in het interieur zijn trefzeker, de materialen maniakaal verwerkt. En stilaan komen er ook meer hints over de inborst van deze nieuwe telg naar boven: de driekoppige tellerpartij heeft de toerenteller mét versnellingsaanduiding centraal. Very sportscar-like indeed.

Het stuur uit de 918 hypercar is een functioneel en sculpturaal meesterwerkje. Het ziet er tactiel uit, is op actief gebruik bemeten en daarbij perfect gevormd. De no-nonsense variant dus, en zo valt het ook in de hand. De zithouding laat op sommige vlakken wel een steekje vallen, maar toch heb je nooit de indruk dat je bovenop de Macan zit. In die val is Porsche dus evenmin gelopen.

Als je naar de PDK-pook grijpt om de aandrijflijn in manuele drive te schuiven, word je geconfronteerd met zowat de enige dissonante in de cabine: de drukke powerstyling van de Panamera-middenconsole die niet rijmt met het evidente lijnenspel van de rest van de vormgeving. Wat wel juist zit, zijn de aan het stuur bevestigde schakelpeddels. Delicaat en toch robuust gesculpteerd uit volmetaal zijn het de perfecte instrumenten om te genieten van de ronduit verbluffende integriteit en calibratie van het Doppelkupplungsgetriebe.

Hoeveel van de beschikbare 460 Nm je ook naar de vierwielaandrijving stuurt, de versnellingsbak weet er altijd raad mee. Opschakelen gebeurt het omzichtigst: zelfs bij volgas is er een kleine pauze voordat de computer de koppelingsschijven in mekaar laat grijpen. Terugschakelen gebeurt daarentegen ogenblikkelijk: de tacho springt in een oogwenk naar het voorgecalculeerde toerental van de lagere versnelling. De motor met droog carter mag dan wel naar 338 paarden teruggeschroefd zijn (80 pk minder dan in Panamera S), als de zweep erop gaat loopt hij als een trein. Je hebt ook niet de indruk dat je met een aangejaagd exemplaar onderweg bent: vanaf 3.500 toeren klimt hij sterk tot in de begrenzer.

Met alle aandrijvings- en chassisinstellingen op scherp komen de andere dynamische kenmerken indrukwekkend samen op het uitdagende asfalt van onze testroute. De remmen grijpen wat plots aan maar bijten dan in de beste Porsche-traditie bijzonder krachtig in op de stalen schijven. Insturen is een eveneens een plezier. Het stuurgevoel is er één alsof je naar een scherm met extreem hoge resolutie aan het kijken bent: je hebt de indruk dat je oneindig kunt inzoomen zonder enige korrel te zien. Het is zonder twijfel synthetisch, maar de werking is spookachtig consistent en bijna telepathisch precies.

Maar de ster van deze show is zonder twijfel de PASM-gestuurde luchtvering. Het heeft er misschien mee te maken dat dit systeem ook hoogteregeling toelaat, en dat de Sport Plus-stand het zwaartepunt van de wagen nog een centimeter laat zakken, maar de sereniteit en daadkracht waarmee de ophanging de twee ton onder controle heeft bij scherpe lastwissels op oneffen ondergrond tart alle verbeelding.

Toegegeven: uiteindelijk kan zelfs dit engineering-huzarenstukje niet ontsnappen aan de wetten van de fysica. In snelle bochten gaat de kas dan ook significant overhellen. En als je de laatste tiendes gaat opzoeken, verliest het dynamische gedrag wat aan transparantie en wordt de aandrijving zoekerig. Daardoor is deze Macan S misschien geen sportwagen pur-sang, maar wel the next best thing. De overwinning zit hem erin dat Porsche – ondanks de SUV-configuratie – er in slaagt om een erg beklijvende rijervaring neer te zetten, die de vergelijking met échte sportwagens zonder meer glansrijk doorstaat.

[Foto’s: Pieter Ameye]

PORSCHE Macan S

Weggecijferd

Verdict