Stijn BraesHet dateert inmiddels weer van 2014 dat we richting Mille Miglia trokken. Tijd dus om nog eens poolshoogte te nemen van de klassiekergekte in Italië. Al is de opzet deze keer verschillend. De tocht van en naar Italië zou verlopen over zoveel mogelijk DRIVR-roads. Als Koning winter tenminste geen (witte) roet in het eten gooit.
Onder een stralende zon verlaten we de Vogezen en Frankrijk om koers te zetten richting Zwitserland. Het weer baart ons niettemin kopzorgen. Druk zijn we, ook ’s avonds op hotel nog, in de weer met het opnieuw uitstippelen van de route daar de meeste passen nog steeds gesloten zijn.
We hadden op voorhand meerder opties klaarliggen. Zo zagen we al aankomen dat de Sustenpass (2.260m) een gokje zou zijn en dat de – net in Italië gelegen – Stelvio (2.757m) een erg optimistische inschatting was… Maar dat zelfs de relatieve lage Klausenpass (1.948m) nog op 12 mei een extra laagje sneeuw zou ontvangen, dat was buiten alle verwachtingen. We worden zodoende gedwongen om lagere en onbekende passen op te zoeken, al is het plezier daarom niet minder.
Tunnelvisie
Ook op die kleinere passen worden we boven de 1.500m getrakteerd op een sneeuwtapijt dat zich naast het wegdek uitstrekt. Maar we zijn meer dan tevreden, want hebben het glooiend asfalt voor ons alleen. Enfin, voor ons en de lokale Subaru’s. Confronterend, hoe je in onze contreien bijna nooit een Subaru ziet en het in Zwitserland de meest geliefkoosde – uiteraard vierwielaangedreven – wagens zijn. We slaan de hoogste toppen – waaronder de Fluëlapass – noodgedwongen over en nemen de Vereina-treintunnel richting Italië. Met een lengte van 19 kilometer is het de langste smalspoor-tunnel van Europa. Eenmaal de trein op, worden onze auto’s letterlijk in sneltreinvaart door de Alpen geloodst.
Eenmaal we het licht opnieuw zien, kiezen we niet de kortste route richting binnenland maar zetten we koers richting Reschenpas. Hierbij zetten we ook even voet – of beter gezegd wiel – op Oostenrijkse bodem. De Reschenpas, op een hoogte van 1.504 m, kent geen wintersluiting en biedt een route vol bezienswaardigheden richting Italië. Immers, na WOII werd er door de bouw van een stuwdam het Reschenmeer gevormd. Het oorspronkelijke dorp Graun (Alt-Graun) kwam daardoor onder water kwam te staan. Als stille getuige aan dit dorpje steekt de oude kerktoren nog steeds boven het blauwe water uit.
Maar de Reschenpas kent nog meer historische plekken, met tal van bunkers en zelfs een beruchte tankversperring – zijnde Plamort oftewel Pian dei Morti – die herinneren aan grauwere tijden. Via de – smalle en erg dure – Munt la Schera-tunnel gaat het vervolgens naar Livigno waar we ons drietal kunnen vullen met verrassend goedkope brandstof. Livigno is immers niet alleen een bekend skigebied maar tevens een belastingvrije zone, waar je nog benzine kan tanken aan één euro per liter.
Grensgeval
In dit gebied springen we continu haasje over tussen de Zwitserse en Italiaanse grens. Wanneer we voor de zoveelste keer een piepklein tolhokje met openstaande slagboom passeren, rijden de eerste twee wagens uit onze colonne dan ook gewoon door. Hierop zien wij – vanuit in de derde wagen – enkele Italianen furieus… vanuit hun ligpositie… – rechtveren. Ze gesticuleren allen hevig zodat we vaart minderen en stapvoets tot aan hun raampje rijden. Maar nog voor we ons kunnen excuseren voor onze metgezellen krijgen we al het teken om verder te rijden. Dramaqueens…
Het verschil in kwaliteit tussen Italiaanse en Zwitserse wegen laat zich hier letterlijk voelen, maar niettemin kachelen we met een glimlach verder. Enerzijds omdat we de wegen haast voor onszelf hebben en anderzijds omdat we collectief vergeten pareltjes zoals de Passo Del Mortirolo ontdekken. Deze 1.852m hoge bergpas is als verbindingsweg in onbruik geraakt omdat er inmiddels makkelijkere en snellere alternatieven zijn om je tussen de Lombardische bergdalen te verplaatsen. Niettemin is deze steile klim goed onderhouden en daar heeft de Giro d’Italia natuurlijk alles mee te maken. Wij kunnen nu echter in het zonnetje moederziel alleen naar boven knallen.
Enfin, vlak voor de top spotten we een eerste teken van leven; een vrachtwagenchauffeur op de terugweg. Hij geeft ons aan dat we rechtsomkeer zullen moeten maken aangezien de top nog niet sneeuwvrij is. We besluiten het er niettemin op te wagen – we waren al zover gekomen – en zetten door. En ja, eenmaal boven worden we getrakteerd op een wit sneeuwtapijt. Echter, even wat dikkere pakken sneeuw ruimen met de blote handen – en een laag bij de grond liggende SLK 55 AMG – en we kunnen aan de afdaling beginnen. Ook de andere zijde hebben we voor ons alleen. Niet onlogisch merken we verderop, wanneer we een bordje zien dat aangeeft dat de pas eigenlijk nog in wintersluiting is. De locals aan de voet van de berg kijken dan ook maar raar op als ze drie sportwagens zien afdalen.
Mille Miglia!
En zo dalen we, grotendeels evenwijdig met het Gardameer, verder via B-wegen af richting Brescia. De eerste avond in Brescia stelt niet teleur. Net als in 2014 verbazen we ons over de handige metrolijn die deze middelgrote, historisch belangrijke stad heeft. Ideaal om de wagens veilig aan het hotel of BnB achter te laten en de stad in te duiken voor een hapje en drankje of om de start van de Mille Miglia mee te pikken. Hier maakt de Italiaanse keuken zijn naam waar met sappige stukken vlees en een onovertroffen witte Siciliaanse dessertwijn – Pellegrino Pantelleria Passito Liquoroso – waar ik nu nog heimwee naar heb.
De Mille Miglia zelf lijkt daarentegen wat aan populariteit in te boeten. Nog steeds komt er een mooie mensenmassa naar de grote pleinen om de wagen te bewonderen, maar het is niet meer over de koppen lopen zoals dat vijf jaar geleden het geval was. In grote lijnen is het deelnemersveld nog steeds hetzelfde, met horden 300 SL’s (waaronder eentje met Porsche-liefhebber Magnus Walker aan het stuur), Porsche 356’s en Bugatti’s. Omdat we de wagens toch voornamelijk willen zien rijden, verlaten we Brescia nog voor de middag en trekken we richting Sirmione. Langs de route van het parcours worden we luidruchtig aangemoedigd, alsof we zelf deel uitmaken van de Mille Miglia. De sfeer zit er duidelijk goed in.
In het mooie Sirmione zelf is het een allegaartje van oude racers die het gas erop willen houden, volgwagens, lokale bussen die plots hun halte verlaten, juichende schoolkinderen met vlaggetjes en stempelposten. Complete Italiaanse chaos dus, maar wel eentje in een erg fraai decor. Bellissimo!
Klik hier voor deel 1 van Stijn’s Mille Miglia Tour 2019!