Stijn Braes
Niet enkel verkeersboetes uit het buitenland vinden hun weg terug naar huis. Ook een hallucinante ervaring met een tolhuisje kreeg voor mij vier jaar na datum nog een onaangenaam nasmaakje.
Dit voorjaar viel er Italiaanse post op de mat. Nooit een goed teken. Bij het openen van de brief werd ik vier jaar terug in de tijd gekatapulteerd naar een Alpenrit met als bestemming Italië. Een hoogst vermakelijke reis die jaren na datum toch nog een vies nasmaakje zou krijgen. Was ik in mijn reisverslag nog aan het lachen met tolpersoneel die “siësta durven te nemen”, dan werd het nu bittere ernst.
De situatie was dermate absurd dat ik ze jaren na datum nog goed voor de geest kan halen. Komende van een dagje sturen in de Alpen, met het viertal Susten-, Grimsel-, Furka- en Gothardpas/Tremola, hadden we vervolgens koers gezet richting Lago Maggiore. We passeerden op het traject diverse tolhuisjes, waar je soms louter met munten kon betalen maar waar er verder geen enkel probleem was. Tot we aan het laatste van dergelijke stops kwamen. Wat ik er ook probeerde, mijn betaling werd niet aanvaard. Ik duwde vervolgens op het assistentieknopje maar dat leverde initieel niet veel op. Na enige tijd kwam er niettemin reactie, in het Italiaans uiteraard. Ik probeerde allereerst het probleem in het Engels uit te leggen maar meer dan Italiaanse commentaar leverde dat niet op. Ook (wanhoops)pogingen in het Duits en zelfs Frans mochten niet baten. Ondertussen werd de rij Italianen achter mij ongeduldig wat uiteraard het nodige getoeter opleverde. Finaal kwam er nog steeds niemand ter assistentie opduiken maar ging de slagboom voor mij gewoon open. Ik keek nog eens rond en besloot dan -met de nodige hilariteit aan boord- maar mijn reis verder te zetten.
Tot eerder dit jaar dus, wanneer ik ‘fanmail’ uit Italië kreeg. In het Nederlands nog wel, het was aldus menens. Het had uiteraard betrekking op dat specifiek tolpoortje want locatie, datum en uur bleken perfect te kunnen kloppen. Door het ‘ontduiken’ van tolgelden kreeg ik een factuur van 135,83 euro gepresenteerd, waarvan 108,73 euro voor tolgeld en onderzoekskosten en 27,20 euro voor reeds gemaakte incassokosten. Doordat ze kennelijk de moeite hadden genomen mijn huidig adres op te sporen en ik nog wel eens graag naar Italië zou terugkeren, leek het mij niet verstandig dit -nochtans niet aangetekend- schrijven te negeren. Echter, niet enkel mijn portefeuille maar ook mijn rechtvaardigheidsgevoel konden dit niet zomaar aanvaarden.
Na een telefoontje richting Italië bleken ze -mondeling alvast- echter wel oor te hebben voor de situatie. Met het verhaal op mail zou mijn zaak herbekeken en herberekend worden werd mij verteld. Zo gezegd, zo gedaan. Wat volgde waren echter weken van stilte, tot plots de vraag volgde om het tolpoortje van toegang tot het traject te vermelden. Enig opzoekingswerk met de hulp van Google en een Italiaanse website later vond ik het toegangspoortje in kwestie alsook het bedrag dat ik origineel voor het kort stukje verschuldigd zou zijn geweest. De volle 2,5 euro was kennelijk mijn initiële schuld. Nog een aantal weken later kreeg ik het finale verdict vanuit Italië: mijn factuur kon worden gereduceerd tot -een niet onderbouwde en arbitrair gekozen?- 37 euro. Nog steeds niet 100% tevreden maar wel moegestreden schreef ik de som over en zal dit hopelijk het einde van dit (toog)verhaal betekenen.
Conclusie is echter wel dat niet enkel verkeersboetes stilaan hun weg terug naar België vinden maar het ook bij tolwegen goed opletten is, ook al handel je als een ‘goede huisvader’. Volgens mijn nieuwe Italiaanse ‘penvriend’ zou bij het slecht functioneren van een tolpoortje een kaartje moeten verschijnen met daarop het verschuldigde bedrag en een rekeningnummer. Hierna zou men nog een periode van een tweetal weken hebben om het bedrag alsnog te betalen. In mijn geval heb ik zo’n papiertje echter niet gezien. Maar een gewaarschuwd DRIVR is er twee waard!