Klassiekertest: Alfa Romeo Giulietta Spider (1961)

LEESTIP: Gewone Tekst: Jeroen Thys – Cursieve Tekst: Ruth Sas

Soms is een blik voldoende voor een indruk. En is een indruk genoeg voor een mijmerend goed gevoel, met glimlach. Ik wandel langs een dreef. De zon en mijn fantasie brengen me naar een landelijke Zuiderse vakantiebestemming, lijkt het. De hoge kwikstand en het kwartje Chianti van die middag helpen. Blij zijn is niet moeilijk. Al helemaal niet als daar opeens de perfecte klassieker om de hoek verschijnt om het dolce plaatje naar Toscaans niveau te tillen: een ’61 Alfa Romeo Giulietta Spider siert het asfalt met een joie de vivre zoals die alleen bezuiden de Alpen bestaat. De babyblauwe lak en de zoet snorrende dubbele nokkenasser doen het tafereel alle eer aan. Elegante verschijning. Is me vanachter de zonnebril een wederblik gegund?

Er zijn van die dagen dat je er gewoon op uit moet trekken. Zeker als er een Italiaans design icoon met mooi ronkende motor blinkend en schitterend op je staat te wachten. Zeker ook als goudglooiende heuvels het decor van mijn persoonlijke film zijn. Als de zon schroeiend boven aan de hemel staat en alles in een intense kleur giet. All dressed up, jurkje, heels en haar nonchalant vast, neem ik attent en vol van respect en bewondering plaats in de Giulietta. Ze laat me toe, ook al ben ik niet haar Romeo. In mijn hoofd weerklinken Italiaanse muzieknoten, de wind speelt met mijn haar en stijlvol mannelijk schoon lijkt een blik te werpen. Die wagen, die setting. Questo è la vità bella!

De Giulietta was niet onbelangrijk voor Alfa. We schrijven post-WOI wanneer Nicola Romeo beslist om toch maar opnieuw auto’s te gaan bouwen. Tijdens de oorlog had hij de Anonima Lombarda Fabbrica Automobili – tot 1910 onder de naam SIAD eigendom van het Franse Darracq – gekocht zodat hij meer oorlogsmateriaal kon produceren. Auto’s waren niet aan hem besteed, maar zijn zakeninstinct zou de Alfisten blij maken: na een oorlogspauze in de autoproductie, doet Alfa Romeo het tot halfweg de jaren dertig goed in de racerij en in de verkoop van automobielen. Een bijna-failliet en de Tweede Wereldoorlog zorgen voor een dip en een ommezwaai tot tegen 1950 het oorlogstrauma vergeten en verwerkt is. Het Italiaanse merk is ondertussen in handen van een overheidsinstituut en legt zich na de schitterende 6C 2500 toe op massaproductiewagens zoals de Alfa Romeo 1900. Het cuore sportivo en helden als Fangio en Farina zorgen bovendien voor het ene GP-succes na het andere. Omdat de markt verandert, trekt Alfa Romeo zich even later terug uit het circuitgebeuren en stopt samen met koetswerkbouwers Ghia en Bertone zijn energie in de ontwikkeling van de tweedeurs Giulietta Sprint die in 1954 in productie gaat. In 1955 volgt een succesvolle Giulietta Berlina met licht teruggeschroefde motor. Later dat jaar gaat het model topless onder de Italiaanse zon. Of beter, onder de Amerikaanse zon van Alfa-importeur Max Hofmann; met de door Pininfarina getekende en gebouwde Giulietta Spider mikt Alfa Romeo op de markt aan de overkant van de grote plas. De Giulietta heeft dezelfde kleur als de hemel wanneer ze me voorbijrijdt. En ze kijkt achterom. Beide met flair.

Ik doorkruis glooiende velden, ik glij langs prachtige lanen, ik geniet. Het ligt niet alleen aan die geschiedenis, aan de flair van deze Spider. Er is inhoud: een 1290 cc motor met aluminium blok en aluminium versnellingsbak. En er is meer: de bovenliggende nokkenassen zorgen voor een soepel en vlot klimmen in de toeren. Fluweelzacht, geen gejakker of gebeul. Of wat had je gedacht van Italiaanse elegantie en temperament? Zo’n combinatie kan alleen maar zorgen voor een La-Dolce-Vita-rijervaring: alles ademt plezier, genot, schoonheid, pracht, pit, stijl en vooral gezwind gesjees. Il ragazzo bello kijkt dan ook op als ik hem op weg naar de topsnelheid van 160 km/u voor de tweede keer voorbijrijdt. Voor de sprint naar 100 km/u vraagt de Giulietta iets minder dan veertien genietbare seconden. De versnellingsbak is niet de meest precieze, maar heb je al eens proberen te hardlopen op high heels? Nope, je glijdt, je schrijdt. Capito? Het niet beestig zware gewicht van 980 kg helpt bij de indruk van die knappe prestaties. Een derde ronde. Fare bella figura. Gezelschap kan leuk zijn.

De tellers met opschrift in het Italiaans en het fijne zwarte stuurwiel van de Alfa doen bijzonder charmant aan. Alle bedieningsorganen zitten min of meer waar je ze verwacht en ook de zitpositie voelt natuurlijk. Het is aangenaam kijken door de misschien ietwat lage voorruit. Persoonlijke favoriet is de achteruitkijkspiegel die bovenop het dashboard is gemonteerd en niet aan die voorruit zweeft. Het rijgedrag is onbezorgd luchtig. Niet scherp, wel accuraat. Het ritje pleziert. Het voelt fijn naast haar te zitten.

Hij lijkt onder de indruk. Dat was ik ook toen ik deze Spider voor het eerst kon aanschouwen, zacht aanraken, voelen en horen. Glorieus en statig: van de lijnen van de carrosserie tot het geluid van de motor en de stuurbeweging. Ik geef hem het stuur in handen. Het voelt zo ontspannen en a proprio agio, op het gemak. De rit of het gezelschap? … Of beide? Ciao tutti!

Weggecijferd | ’61 Alfa Romeo Giulietta Spider

Verdict

[Tekst: Ruth Sas en Jeroen Thys, foto’s: Jeroen Peeters & Ken Divjak, hat tip: Michel T.]