Stijn Braes
Circuitrijden heeft voor autofanaten een positieve connotatie. Er schieten beelden door ons hoofd van jankende bolides op jacht naar de perfect genomen curve. Want zeg nu zelf: wie geniet er niet van de adrenaline die vrijkomt wanneer een sportwagen in de toeren klimt om vervolgens met goed getimede downshifts af te remmen voor de volgende apex. Een ongeluk lijkt op zo’n hemels moment ver weg, maar kan toch plots realiteit worden. Zeker in de Groene Hel.
De sportwagens raasden voorbij
De snelste van al dat was hij
Een noodlot bracht hem van de baan
Net toen hij zijn record wou verslaan
Noordkaap, in een herwerking van het origineel van Will Tura, maakte het ons al duidelijk: crashes loeren altijd om de hoek, ook wanneer je ogenschijnlijk de touwtjes in handen hebt. Als we ermee geconfronteerd worden, is het meestal vanop afstand; we zien een zware crash op tv of als toeschouwer op een wedstrijd. Meteen beseffen we dan dat racewagens vandaag de dag uit een superstijve structuur met kreukelzones bestaan – en dat de piloten door middel van helm, HANS en brandwerende kledij optimaal beschermd zijn. De kans op overleven zonder blijvende letsels is in de moderne autosport, met uitzondering van enkele recente dramatische ongelukken, erg groot. Als het dan toch eens mis gaat, aanschouwen we een dergelijke gebeurtenis zonder een rol van betekenis te spelen of hulp te kunnen bieden. Alles gebeurt ver van onze leefwereld, ook al staan we er vlak bij.
Zo was ook ik enkele weken geleden aanwezig bij de Blancpain Sprint Series in Zolder. Gestationeerd aan de Kleine Chicane volgde ik de start van de wedstrijd. In de drukte van het openingskwartier was het meteen goed raak. De SLS GT3 van het GT Russian Team werd achteraan aangetikt en ging vol met de neus de vangrail in. Doordat de voorzijde van de SLS de energie goed absorbeerde, zag de crash er indrukwekkend uit. Eenmaal het stof was opgetrokken, klapte de vleugeldeur echter open en stapte de coureur schijnbaar ongedeerd uit de wagen.
De zondag erop keerden we terug van de Porsche Sound Nacht. We maakten gebruik van het nieuwe winteruur om tijdig in Stuttgart te vertrekken en zo een tussenstop aan de Nordschleife te faciliteren. De mooie, zonnige najaarsdag met kurkdroge wegen liet toe om optimaal te genieten van het Duitse asfalt. Dat deed ook de 918 Spyder die ons even buiten Stuttgart voor dood achterliet. Alhoewel we deze keer niet zelf gingen tracken, is een tussenstop aan de Nordschleife een must voor elke passerende DRIVR. De slingerende B-wegen die over de heuvelachtige omgeving gedrapeerd liggen en het de leuke wagens op de baan volstaan an sich al ruimschoots voor een korte omweg.
Na wat foto’s te hebben genomen aan de Karussell keerden we omstreeks zeventien uur terug via de verlaten wandelwegen naast de Ring. Toen we bovenaan de Steilstrecke stonden, ging het plots goed mis voor een Opel Speedster Turbo. Net toen ik de Opel met Lotus-genen in het vizier had, brak de Speedster achteraan uit terwijl het linkerachterwiel ervandoor ging. Meteen klapte de kleine sportwagen vol in de vangrail en verdween, tollend in een mist van rook en gierende banden, uit beeld de heuvelrug over.
De ernst van de situatie was ons onmiddellijk duidelijk: dit was een zware crash en wij waren de eersten die hulp konden bieden. Terwijl we met zevenmijlslaarzen achter de Speedster aanliepen, hoorden we hem nog een keer of vijf al spinnend contact maken met de vangrail. De crash leek wel eeuwig te blijven duren tot het ijzig stil werd in de Eifel. Al snel vonden we een poort die toegang gaf tot het circuit. Zo konden we tot bij de Opel geraken en aankomend verkeer waarschuwen. De piloot was inmiddels, met helm in de hand, uitgestapt. Schijnbaar doodkalm was hij de omgeving aan het afspeuren. Zijn grootste bezorgdheid was zijn verdwenen achterwiel. Koele kikkers, die Duitsers …
Onze aandacht ging nu volledig naar de achterliggers. Zij zouden immers geconfronteerd worden met een wagen die dwars over de weg stond na een heuvel. Ondanks hevig gesticuleren weigerde het opkomend verkeer quasi geheel om snelheid te minderen. Tot ze de Speedster in beeld kregen natuurlijk. Gelukkig arriveerden de marshalls niet veel later. Eenmaal onze terugweg verdergezet, kwamen we het wiel – inmiddels in het donker – tegen, meer dan 500 meter van de plek waar de Opel tot stilstand was gekomen.
Ik heb veelvuldig wagens zien weggesleept worden aan de Ring en op talloze andere circuits, maar dit was de eerste keer dat ik een erg zware klapper voor mijn ogen zag gebeuren en zelf tot actie moest overgaan. Het tafereel van een wild spinnende Speedster zonder linkerachterwiel en vooral de energie die vrijkomt bij een dergelijke crash, stemden me tot nadenken. Ik ga nog steeds van autorijden en de Ring genieten, maar toch zal ik weer wat extra veiligheidsmarge inbouwen. Pech heb je niet in de hand, maar je kan het resultaat ervan wel minimaliseren. Ik wil immers niet als arme Joe eindigen.