Test: Honda Civic Type-R (2016)

Takanobu Ito heeft zijn zin gekregen: bij de lancering van de Civic Type-R eind vorig jaar was de gevleugelde Honda de snelste voorwielaandrijver op de oude Nürburgring. Dat de ingenieurs daarvoor 20 jaar atmosferische VTEC-traditie achterwege moesten laten en terloops in de spoilerkast van de WTCC-afdeling zijn gaan grabbelen, dat kon de CEO geen jota schelen. Tokio moest en zou een statement maken. Maar heeft dat ook een genietbare straatwagen opgeleverd?

Het antwoord op die vraag luidt: in ieder geval een opvallende. Vergeleken met de echte touring car zijn de gelijkenissen frappant, terwijl de straatversie als enige hatchback kan uitpakken met een bodykit die op snelheid downforce genereert. Daarvoor zorgen een forse splitter vooraan (die geen problemen geeft over snelheidsdrempels), een quasi vlakke onderkant en een knoert van een spoiler die boven een heuse diffuser bengelt. Al even opvallend is dat Honda – als enige van de rappe hot hatches – niet in zee is gegaan met Michelin om het ronderecord te claimen. De downforce maakt dat een band zo extreem als de Michelin Pilot Sport Cup 2 overbodig is, waardoor Honda voor een betere allrounder kan opteren in de vorm van de Continental SportContact6.

Of die zich ook bij lage temperaturen kloek houdt, ontdekken we midden april tijdens een reeks fameuze grillen. Omstandigheden die een gesneden slick niet zouden flatteren, maar nauwelijks problemen opleveren voor de competente Conti. Of moet dat ‘de competente Conti samen met de mechanische sper’ zijn? Die toevoeging maakt immers dat de 310 paarden hun weg relatief vlekkeloos naar de weg vinden, ook al duikt er in de laagste versnellingen soms wat wielspin en een vleugje koppelstuur op. Dat dergelijkse parasietreactes zelfs in moeilijke omstandigheden niet meer dan een bijrolletje spelen, heeft ook met de clevere voorophanging te maken: een opstelling met dubbele stangen en twee ondersteunende fuseepennen om de krachten beter te verdelen. Maar achteraan zit er gewoon een torsieas, net als bij de Renault Mégane RS.

En daarmee zijn we bij de crux van de zaak aanbeland: de nieuwe turbomotor. Honda heeft er even aan gedacht om opnieuw atmosferisch te gaan, maar dan zouden ze een drieliter moeten installeren hebben om het record te pakken – met alle CO2-gevolgen van dien. Een aanjager was bijgevolg de enige manier om het nodige vermogen te genereren en onder de achtminutengrens te scheren, ook al is de Type-R daardoor zijn hoogtoerige karakter kwijt. De nieuwe unit mag dan wel enthousiast naar de begrenzer aan 7000 toeren draaien – omdat de scherpe nokken evengoed bij 1200 toeren al ingrijpen, is de klassieke VTEC-overslag verdwenen. Met als gevolg dat het geheel eerder krachtig aandoet dan organisch. Of anders verwoord: niet opvallend anders of beter dan andere turboblokken in de 300pk-klasse.

Verrassend genoeg maakt dat helemaal niet zoveel uit. Anders dan de vorige Type-R is de nieuwe niet meer zo stug afgeveerd (tenminste als je van de rode ‘+R’-knop afblijft), waardoor het chassis veel meegander is. Combineer dat met een stuur dat fijn in de hand ligt en meer dan scherp genoeg reageert en je krijgt een dicteerbaar weggedrag waar de vorige resoluut voor moest passen. De R+ setting – die het stuur onnodig verzwaart, de gasrespons bijna té alert maakt en de dempers 30% strakker zet – is van het goede teveel op Belgische betonbanen, maar zou wel eens nuttig kunnen zijn op circuit om de lichte rolneiging helemaal te elimineren. Op de weg is die eigenschap net handig om de limieten te quoteren, aangezien het stuur op dat vlak niet uitblinkt. Wel van de bovenste plank is de manuele zesbak (de enige transmissie-optie) die nog altijd strak door het patroon klikt. Iets zwaarder misschien, maar dat komt omdat de unit 400 Nm moet verdragen.

Of je de looks van deze psuedo-touringcar verdraagt, is een andere kwestie. In het wit met rood interieur en zwarte wielen is er geen ontkomen aan, wat voor sommige DRIVRs allicht een maat te ver is. Kan je evenwel met het schreeuwerige uiterlijk leven, dan krijg je met de Civic Type-R een verdomd hete hachtback die zo met de top van zijn klasse meekan. En dat is best verwonderlijk voor een wagen die in de eerste plaats voor circuitgebruik ontwikkeld is. Akkoord: de oude ‘Ring is alles behalve een typisch circuit. Maar al te vaak levert de ultieme testbaan wel wagens af die te stug of te binair zijn voor op de openbare weg. De Honda Civic Type-R is geen van beide, eerder een genietbare vijfdeurs die je laag in een sportstoel zet met een prima rijhouding tot gevolg. De praktische kant van de Civic blijft trouwens zo goed als intact, waardoor de Type-R – ondanks zijn voorkomen – prima inzetbaar is voor dagelijkse ritjes. De kids zijn er trouwens gek van, gezien de gelijkenissen met een forse Transformer. Alleen spijtig dat de arm der wet er net even anders over denkt. Want opvallen doe je gegarandeerd met de turbo-Civic, zelfs stilstaand.

HONDA Civic Type-R

Weggecijferd

Verdict