ShootOut:
Ford Mustang V8 GT Cabrio vs 2.3 EcoBoost Coupé

Zaterdagochtend, iets over zes. Wekkers werken ook in het weekend, zo blijkt. Ik strompel slaapdronken uit de badkamer en grijp een halflege doos ‘madeleintjes’, een reisbeker koffie en m’n sleutels van het aanrecht. Mijn ros voor vandaag begroet me met een knipoog en laat zich gewillig tot leven brullen, waarna zijn acht cilinders de dauwparels van de motorkap trillen. Tijd voor een rasechte DRIVR-ShootOut op bekend terrein.

Een kleine twee uur cruisen later vliegt de ochtendmuziek van Studio Brussel op non-actief, haal ik het stoffen dakje omlaag en draai ik de welbekende afdaling naar Houyet in. Even het verkeer afwachten en rustig de schouders losgooien. Het stuur voelt snedig en fors aan, de pedalen staan net oké om de manuele zesbak hiel-en-teengewijs te bedienen en de V8 produceert een salvo aan diepe uitlaatdonders die me langs de rotswanden achtervolgen. Net als een knalgele Mustang Coupé trouwens, die plots in mijn achteruitkijkspiegel opduikt.

Het blijkt collega Bert, perfect op tijd om te duelleren. De terrasjes in het dorp laten we links liggen en besluiten meteen van bolide te wisselen. Ik laat me in de sportzetels van de coupé glijden en druk het 2.3-liter vierpittertje tot leven. Terwijl ik me de wissel al enigszins beklaag, zie ik alleen lachende gezichten in de blauwe ‘Stang. “Welcome to America!”, roep ik hen goedlachs toe, waarna ik de zestrapsautomaat in ‘D’ trek en met turbogeblaas de route naar Givet aanvat.

We kuieren rustig langs de N989 alsof het de Route 66 is en halen de brochures er nog even bij. Waar de 2.3-liter EcoBoost (uit de Focus RS) 317 pk en 432 Nm produceert, overklast het 5.0-liter grote krachtblok die cijfers met 422 paarden en 530 koppelmomenten. De klassieke sprint verloopt hierdoor met 1 seconde verschil: 5,8 versus 4,8 seconden naar de honderd. Cijfers die vooral gevoelsmatig een groot verschil maken. Kan je in de GT (V8) al snelheid maken door kort te schakelen en op koppel te rijden, dan ben je in de EcoBoost verplicht om de rode naald op te zoeken. Wanneer de blauwe cabrio zijn tweede adem vindt vanaf 4.000 toeren, zit onze gele coupé eigenlijk al op het tandvlees. En daar doet de archaïsche automaat allesbehalve goed aan. Haasje over dus.

Met de hoop op een revanche stuur ik aan om onze tocht richting de Rue du circuit in Gédinne verder te zetten. “Perfect voor wat actiefoto’s”, bevestigt Bert alvorens het voortouw te nemen. Nu ik voor even op slaafs volgen ben aangewezen, laat ik m’n ogen over het interieur dwalen. De materialen voelen best wel degelijk aan, het mediasysteem werkt naar behoren en er zitten meer snufjes op dan je zou verwachten. Kleine puntjes van kritiek zijn de standaardzetels die bij lange afstanden aan comfort verliezen en het weinig tijdloze karakter van het interieurdesign. Soit, zetelventilatie op stand ‘3’, enkele Spotify-tunes door de stereo en vooraleer we het goed en wel beseffen staan we aan de caravan slash racetoren van Gedinne. We zijn er.

“Laat ons eerst de details vastleggen, daarna kunnen we terug rijden.”, knipoogt Bert me door het raampje toe. Even de beentjes strekken en de rug uitrekken, want comfortabel is anders. En terwijl zowel de zon als de camera zich op het duo uitleven, volgt alweer een reflectiemoment. Ze zien er écht goed uit, dit tweetal – en dat voor zo’n lage prijs. Ford behoudt de typisch Amerikaanse identiteit, maar geeft er eindelijk een stevig Europese draai aan. Scherper dan ooit, mooier dan ooit. Vooral de coupé dan.

Want zoals alle collega’s al aangaven, rijden de Mustangs Europeser dan ooit. Al zit er ons inziens wel een verschil tussen beide uitvoeringen. Hoe ‘makkelijk’ de GT ook langs het parcours te sturen valt, voelt de neus een pak zwaarder aan bij het insturen. Iets wat – althans bij ondergetekende – vreet aan het vertrouwen. De laterale grip is wel voorhanden, maar de V8 cabrio voelt een pak logger aan op hogere snelheden. Hou daarbij rekening met de ‘tweede adem’ rond de 4.000 toeren en je krijgt een sportwagen die wel eens durft te bijten bij onoplettendheid. Anders verwoord: de GT rijdt scherper dan ooit, geeft veel plezier terug aan een relatief lage instapdrempel en valt vrij precies te driften, maar het is vooral de stabiliteit van de coupé die de balans in zijn voordeel doet overhellen.

In de coupéversie lijkt alles iets meer gefocust op de rijbeleving. Mechanische grip is steeds voorhanden en de nadruk ligt op neutraliteit in plaats van overstuur – afgezien van wat slip bij het uitkomen van de bocht. Die stabiliteit zorgt net voor een toename in vertrouwen, wat het theoretische snelheidsverschil al snel neutraliseert. Want hoe hard we GT Goliath ook van apex naar apex sturen, blijkt gele David quasi onmogelijk af te schudden. Of hoe het surplus aan vertrouwen het tekort aan power ruimschoots compenseert.

Persoonlijke favoriet? Doe mij maar een Mustang EcoBoost in coupévorm. Blue Lightning, Recaro kuipstoelen, manueel. Het fiscale plaatje klopt niet alleen een pak beter met 184 gram CO2, ook het verbruik is met 7 liter per 100 km bijzonder acceptabel. En dat voor een ‘luttele’ €41.400. Ja, ik verkies de EcoBoost dus over de GT, terwijl die laatste slechts €5.000 meer vraagt voor vier extra cilinders en een pak meer drama met zich meebrengt. Een beslissing die ik met ecologisch ‘gezwans’ zou kunnen beargumenteren, maar intrinsiek dus uit de rijbeleving voortkomt. Daar hebben de wegen tussen Gribelle, Patignies en Gedinne meermaals akte van genomen. Niet bang om je buren wakker te donderen met wat CO2 en zin in een fameuze uitdaging op stuurmansvlak? Overweeg dan zeker ook de GT-versie.

Mustang 2.3 EcoBoost Coupé

Mustang GT 5.0 GT Cabrio

Weggecijferd

Verdict

Ford Mustang 2.3 EcoBoost Coupé Automaat
Ford Mustang 5.0 V8 GT Cabrio Manueel