JDMOPGELET: Aan deze gastbijdrage hangt een disclaimer vast!
Een echte Honda autoliefhebber bezwijkt vroeg of laat voor het Type R virus. Je moet en je zal er eentje hebben. Zonder me hier te verbranden aan wat een Type R nu wel of niet is, hou ik het liever op een onbetwistbaar vertrouwen in Honda: als de mannen uit de Aoyama building (oftewel the Honda Headquarter) beslissen om er een R-badge op te hangen, dan is dat ook een Type R. Basta!
Gebeten door dat befaamde virus schafte ik me op 1 april (!?) 2009 mijn eerste Type R aan: een Civic Type R EP3. “A mother of a car” om J. Clarckson te citeren. In onze autopers omschreven als de waardige opvolger van de Integra Type R, de eerste Type R die de Europese markt aandeed. Een ITR (Integra Type R) was ook mooi geweest, maar ik zocht ook naar een zekere gebruiksvriendelijkheid en dat biedt deze hatchback naast bakken rijplezier.
Ondertussen zijn we een jaar en bijna vijf maanden later en de balans is overtuigend positief. Dit gesteund door ondertussen al vier vakantie-uitstappen met de EP3, want dan leer je volgens mij de veelzijdigheid van een auto pas kennen. Ook tijdens onze laatste vakantie werd ik nogmaals met de neus op de schitterende feiten gedrukt.
Vrouwlief en ik zoeken altijd naar relaxte bestemmingen met zon, lekker eten bereid met lokale producten, sprankelende folklore, kamperen we steevast in een tentje en hebben we nood aan uitwijkmogelijkheden over slingerende wegen die we verkennen met een gedetailleerde Michelinkaart, van dorp tot dorp. Hoe je het ook draait of keert, je komt dan altijd snel in Zuid-Frankrijk terecht.
Na Corsica als de prelude van al wat volgde, doen we zo al enkele jaren de Cevennen aan. Dit blijkt niet alleen voor fietsliefhebbers het Walhalla te zijn maar ook voor Octaansnuivers (zie woordenboek Djivy). De wegen zijn er subliem en slingeren er als spaghetti in een prachtig decor! Let wel, les routes departementales kunnen er zo smal worden dat je je door de haren strijkt als je bedenkt dat het om een tweerichtingsweg gaat, rechtopstaande haren worden door hobbels in het wegdek nu en dan via de dakhemel platgestreken …
Wacht even, het was niet de bedoeling om de Trotter te voeden met beeldspraak, dus even bij de les blijven.
De ervaringen met mijn EP3 zijn tot op vandaag dus ronduit positief. De motor is vurig, het onderstel scherp. De “R” staat voor Racing, en dat is ook zo. Bovendien toont de K20A2 zich bijzonder soepel op slingerende bergwegen, zowel in het klimmen als het dalen. Straffer nog: ik heb gedurende de twee weken geen vijf keer aanspraak gedaan op het toerenregiment boven 5500 trpm! En dat toch over goed duizend kilometer, Route de Soleil heen en terug niet meegerekend! Eerlijkheid gebied ook te zeggen dat ik tijdens een vakantie geen zin heb om de kreukelzone van mijn wagen te testen. Het kon altijd wel harder maar het plezier was voldoende.
Bovendien is communicatie mijn dada. Wel, communiceren doet de EP3! Het onderstel en het stuur lijken steeds rechtstreeks verbonden met het centrale zenuwstelsel van de bestuurder. Het interieur helpt mee. Ultraminimalistisch maar meer dan voldoende: een lederen stuur met uitgewerkte handgrepen op 14u46, een pook op dezelfde lijn à la Touring Car en kuipzetels die ondersteunen en de R- feeling onderstrepen.
En toch biedt de auto nog veel meer. Hij is best veelzijdig en praktisch: de koffer is voldoende groot om met Tetris -skills het kampeermateriaal (tent, stoelen, tafel, gasvuurtje, kledij, etc.) te herbergen zonder de achterzetels plat te leggen, en dat met goed sluitende hoedenplank en een mooi gesloten kofferklep. Zoals in een echte hatchback kunnen de achterzetels dus plat, wat altijd handig is voor het vervoeren van de fiets. De instap zowel voorin als naar achter is bijzonder comfortabel (iemand de hoogte van de deuren al eens bekeken?). Zoals eerder aangegeven, is de motor voldoende soepel om niet altijd als een gestoken wesp door het verkeer te moeten schieten. Ja, zelfs de ophanging is doenbaar voor mensen met een goed onderstel. (^-^)
Zo een auto doe je dus nooit weg. Dit is er eentje om te houden! Zeker als je weet dat het ontegensprekelijk om een uitstervend ras gaat, en dat geldt eveneens binnen de rangen van Honda zelf. Deze maand werd bekend dat het vanaf oktober 2010 gedaan is met de productie van de CTR FN2 voor de Europese markt. Hoogtoerige motors zijn immers niet zo populair bij onze Europese witte boord criminelen. Wie nu nog een CTR, ITR of ATR in zijn bezit heeft, koestert die maar best.
[Tekst & Foto’s en meer Honda-inzichten op Jeeside]