Test: Lexus RC-F

Afgebrand, met de grond gelijk gemaakt en nog eens goed nagetrapt verliet de Lexus RC-F het circuit van Top Gear eerder dit jaar. De wagen was lelijk, zwaar, griploos en kwam te langzaam weg van de lijn in vergelijking met zijn Duitse aartsrivalen. Chris ‘Monkey’ Harris kwam tot een soortgelijke conclusie, na enkele rondjes gedraaid te hebben op het circuit van Monticello. Maar hoe zit het als we de gemeenschappelijk deler van die moordende recensies – namelijk het circuit – buiten beschouwing laten?

Hoe je het ook draait of keert, productiewagens, hoe DRIVR-waardig ze ook zijn, spenderen het merendeel van hun leven op de openbare weg. Dat maakt wat ons betreft de test van Top Gear minder relevant, terwijl Chris Harris gelukkig wel de moeite nam de RC-F de weg op te sturen. Daar is de snelle Lexus een heel ander beest, en komt het ware karakter van deze zelfverklaarde M4-killer beter tot zijn recht. Wij mochten de sleutels enkele dagen in ontvangst nemen, en gingen na hoe de Japanner zijn rol van daily en weekend-DRIVR verteert.

De eerste dag begon goed. Collega Wim en ik werden door een stralende hemel verwelkomd op het afspreekpunt te Zaventem. Niet om enkele rondjes te draaien op het vliegveld dus, maar om af te zakken richting meer zuidelijke regionen. Er stond namelijk een dagje Ardennen op het menu ter voorbereiding van één of ander DRIVR-evenement dat onlangs plaatsvond. Maar België zou België niet zijn als het weer niet even wisselvallig was als de zangcarrière van Sergio Quisquater.

Geen uur later stonden de hemelsluizen dan ook wagenwijd open. Een uitgelezen moment om te testen of de Lexus zijn vermogen in deze omstandigheden beter aan de grond krijgt dan zijn Beierse concurrent. Het forse, beklaagde, overgewicht speelt in zulk weer echter in het voordeel en liet de RC-F opvallend vlot over de natte wegen draven. De elektronische rijhulppolitie treedt daarbij streng en direct op, zodat ook de minder ervaren DRIVR zonder een natte broek thuiskomt.

Het atmosferisch 5-liter blok, met zijn lineaire en voorspelbare vermogensopbouw, speelt daar zeker ook een belangrijke rol in. We zijn al zodanig gewend geraakt aan het idee van een kleinere motor met drukvoeding, dat deze crossplane V8 wel een dinosaurus lijkt. De puristen zullen er alvast niet om treuren, want de rauwe en onversneden klank die het beestje produceert, werkt zeer verslavend. Als je echt hoog in de toeren klimt, gaat het motorblok zodanig tekeer dat je jezelf afvraagt waarom de radio niet optioneel is.

Tijdens een sportieve rit is dat toerenfestijn ook nodig, want onder de 4.000 tpm valt er niet veel te beleven. Eens daarboven is het echter een feest tot aan de begrenzer en dagen de schakellepels je uit om een versnelling hoger te gaan. Die sturen het partypiece van deze snelle Lexus aan, een achttrapsautomaat die de éne redline na de andere aan zijn degen rijgt. De RC-F mag in een rechte lijn misschien trager zijn dan de Duitse rivalen, aan beleving ontbreekt het deze dolle Japanner niet.

Na de regen van de eerste dag, werden we op dag twee weer terug verwelkomd door de zon. En deze keer was ze gekomen om te blijven. Ideaal om onze testwagen opnieuw wat bochten voor te schotelen, en ook hier stelde de Lexus ons niet zodanig teleur als eerst verwacht. Ja, het gewicht is duidelijk merkbaar en nee, dat is niet zo dramatisch op de openbare weg als op het circuit. De Lexus is zelfs verbazingwekkend stabiel onder lastwissels, dankzij een minimale hoeveelheid body-roll en stevig bijtende rubbers.

Dat boezemt de bestuurder van de RC-F een flinke dosis vertrouwen in, dikwijls tot angst van de onervaren passagier. Nochtans hebben ze het die zo aangenaam mogelijk proberen te maken, met prima zijdelings ondersteunende kuipstoelen vooraan. Die zitten niet alleen bijzonder goed, ze ogen ook zeer knap in combinatie met de gewelfde deurpanelen en zwarte dakbekleding. Het interactief instrumentenpaneel en het kleine stuurtje geven de persoon in de hot-seat zijn deel van the good-stuff.

Alleen maar good-stuff dan, die RC-F? Niet helemaal, aangezien er een paar punten zijn die de Lexus als een haastklus doen aanvoelen. Overgewicht mag dan misschien wel de ziekte van de toekomst zijn, maar 1.800 kilo voor een sportscoupé is echt wel een brug te ver. Dat duidt eerder op een tekort aan engineering. Een gevoel dat ik ook kreeg bij het zootje ongeregeld dat de middenconsole vormt. Verder vergt de bediening van de GPS een IT-achtergrond en sta je met een sportief verbruik van minimaal 14 liter wel erg dikwijls aan de pomp.

En dat zijn we toch niet gewoon van een luxemerk als Lexus, één van de meest geloofwaardige uitdagers van de gevestigde orde. Om potten te gaan breken in dit Duits getinte segment gaan ze zich toch wat serieuzer moeten opstellen. Maar daar hoor je de bom al vallen. Als er iets is wat deze Lexus niet op zijn C.V. heeft staan, dan is het wel ‘serieus’. Waar de BMW een wijsvinger is, is de Lexus dus een gretig opgestoken middelvinger – met alle mankementen van dien. Maar volwassenheid moet groeien, toch?

Foto’s: Bert Claes

LEXUS RC-F

Weggecijferd

Verdict