Ken Divjak
De Volvo-community is één van zijn joviaalste boegbeelden kwijt. Irv Gordon, de man die in sinds 1998 in het Guinness Book of World Records stond met ‘de hoogste geverifieerde kilometerstand geklokt voor privégebruik door de oorspronkelijke eigenaar’, is niet meer. Ken Divjak sprak hem een paar jaar geleden nog op het Salon van Brussel, waar zijn trouwe vierwieler – een Volvo 1800 – in 1961 aan het publiek werd voorgesteld.
Irv, hoe ben je als New Yorker ooit in een Volvo-showroom beland?
“Na mijn studies had ik een auto nodig om 90 kilometer verderop les te gaan geven. De keuze viel op een Chevrolet Corvair Convertible met alle toeters en bellen. Alleen bleek dat echt een maandagochtendgevalletje. Een ‘lemon’ zoals wij in Amerika zeggen. De motor viel uit op de snelweg, elektronicaproblemen volgden mekaar op en de garage kreeg het euvel maar niet opgelost. In die tijd gold de fabrieksgarantie nog echt tot aan de deur. Er zat dus niets anders op dan een nieuwe te kopen. Weer een Chevrolet, weer een Corvair Convertible en weer problemen – geen vier straten van de concessie verwijderd. Later heb ik ontdekt dat ze per ongeluk de nokkenas van een atmosferisch blok hadden gemonteerd, terwijl de Corvair een turbo had. Hoe dan ook: de boxermotor draaide in de soep en mijn tweede Chevy ging rechtstreeks naar de sloop.”
En aangezien zelfs een koppige ezel zich geen drie keer aan dezelfde steen stoot…
“…liet ik mij door een vriend overtuigen om eens iets anders te proberen. Hij gaf mij een editie van Car & Driver Magazine met daarin een test van de Volvo P1800. Maar wat mij vooral aansprak, was de advertentie voor de P1800 cabrio erlangs. Volvo produceerde eigenlijk geen open versies van de P1800, maar de Volvo-dealer in New York deed dat wel. En daar ben ik toen mee gaan rijden, met een P1800 Convertible met airconditioning. In die tijd duurden testritten overigens veel langer dan een kwartier. Wij mochten zomaar een paar uur wegblijven met een demowagen, wat genoeg was om mij over de streep te trekken en $ 4.150 (evenveel als een Jaguar E-Type, red.) in de concessie achter te laten voor de coupé die ik nog altijd heb.”
Ben je dan meteen gaan ‘hypermilen’ of is dat veelrijden pas later gekomen?
“Als je 35 jaar lang 200 km per dag pendelt, dan tikken de kilometers vanzelf aan. Bovendien had ik de roadtrip-microbe al van kindsbeen af te pakken, geërfd van mijn ouders. In de weekends trokken wij er altijd op uit met ons gezin, en dat ben ik blijven doen. Waarom binnen wegkwijnen als je buiten nieuwe dingen kan ontdekken? Iedereen moet nu eenmaal een hobby hebben, het mijne is autorijden. Ik ben zelfs al een paar keer in Europa gaan toeren, zij het met ondersteuning van Volvo.”
Wist Volvo dan dat je een verbeten kilometervreter was?
“In het begin zeker niet. Sterker nog: toen ik hen in 1971 per brief liet weten dat ik op vijf jaar tijd 250.000 mijlen had gereden (412.500 km, red.), kreeg ik een bericht terug ‘dat ze blij waren met mij als klant, mij nog veel plezier toewensten met mijn Volvo en adviseerden om altijd een gordel te dragen’. Bij 500.000 mijlen, exact hetzelfde bericht. Tot ik in 1978 een telefoontje kreeg van mijn concessie, met de vraag of ik aan een reclamecampagne wou meewerken. ‘Waarom ook niet’ dacht ik, waarna er een fotograaf langskwam om beelden te maken van mij en mijn P1800. Een paar weken later viel de bewuste advertentie in de bus. De kop las ‘If you love ‘em, don’t leave ‘em’ met daaronder een heleboel Volvo-eigenaars die ook veel reden. Ik stond bovenaan de ranking met 750.000 mijlen oftewel 1.237.500 km. Bleek dat Volvo mijn wagen al die tijd via de concessie in de gaten had gehouden, en zelfs geregeld telefoneerde om te zien in welke staat mijn P1800 verkeerde en of ik er nog steeds mee reed. En ik maar denken dat het hen niet kon schelen!”
En sindsdien ben je een soort van ambassadeur voor het merk geworden.
“Na die campagne is het contact met Volvo inderdaad hechter geworden. Eerst door het management persoonlijk te leren kennen, later omdat het Guiness Book of Records eraan te pas kwam – bij 1,69 miljoen mijlen. Volvo heeft mijn P1800 zelfs twee keer naar Europa verscheept, bij respectievelijk één en twee miljoen mijlen op de teller. En dan ben ik nog eens met een andere P1800 gaan rijden in Frankrijk, ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van het model. Ze hebben mij wel eerst op de rooster gelegd in Amerika door almaar verder van huis af te spreken, om te zien of ik nog wel echt kon roadtrippen.”
Heb je ooit verstek moeten geven?
“Verstek?! Ik was er meestal als eerste!”
Zou dit ‘auto voor het leven’-gegeven met alle wagens lukken, denk je?
“Het belangrijkste is om met een kwaliteitsitem te beginnen. Ga er eerst uitgebreid mee proefrijden, het liefst in barre omstandigheden om te zien hoe de wagen bevalt als het regent en sneeuwt. Na aankoop is het zaak om de wagen volgens het boekje te gebruiken en te onderhouden. En als je echt zeker wil zijn dat je pride & joy altijd de beste behandeling krijgt, laat er dan nooit iemand anders mee rijden en ga altijd naar dezelfde garage – net als ik al sinds 1966 doe.”
Moet zo’n wagen ook niet op één of andere manier spectaculair zijn om lang mee te gaan?
“Feit is dat veel mensen hun auto niet inruilen omdat hij stuk is, maar omdat hij hen niet meer boeit. Dat vermijd je door een model te kopen dat eruit springt, al kosten die traditioneel meer. Mocht ik vandaag opnieuw voor de keuze staan, ik zou het echt niet weten. Dat gezegd: op mijn 26ste had ik geen flauw idee dat ik 48 jaar later nog met dezelfde auto zou rijden, laat staan dat hij zolang mee zou gaan. Zeker ben je dus nooit, maar je kan wel wijselijk shoppen en het nodige doen om de levensduur te rekken.”
Dat lukt je kennelijk vrij goed gezien de originele motor er nog altijd inligt.
“Correct, al is die ondertussen wel twee keer gereviseerd. Een eerste keer bij 680.000 mijlen, wat een maat voor niets bleek. De dealer had ook tegen geadviseerd, maar ik hield voet bij stuk om zeker niet in panne te vallen. Bij afhaling hadden de grapjassen van Volvo alle onderdelen klaargelegd, en wat bleek: daar was nauwelijks slijtage aan te zien. Op de tweede revisie heb ik dan ook langer gewacht, tot het echt nodig was en de motor voelbaar kracht begon te verliezen. Dat was bij 2.790.000 mijlen, dus zit ik nu wel safe tot ze mijn rijbewijs afpakken.”
Als het ooit zover komt, wat zou je laatste bestemming dan zijn?
“Hawaii! Toen Volvo meldde dat ze de kaap van de drie miljoen mijlen wilden documenteren, hoopte ik stiekem op een tropische bestemming. Maar wat werd het? Alaska. Ze hebben mijn P1800 er zelfs naartoe gevlogen om de teller daar te zien omgaan. En het moet gezegd: het werd een memorabele trip waar ik een heleboel vriendschappen aan over heb gehouden, niet in het minst onder het personeel van de enige Volvo-dealer in de streek. Net zoals op Hawaii het geval is. Maar da’s voor de kaap van de vier miljoen! (lacht)”
Die kaap mocht Irv helaas niet meer ronden: hij overleed op 15 november 2018 op 78-jarige leeftijd.