50 jaar na de lancering van de cultfilm ‘The Italian Job’ heeft Lamborghini’s restauratieafdeling Polo Storico ‘s werelds meest befaamde oranje Miura officieel erkend en terug in het nieuw gestoken.
‘Questi giorni, quando viene il bel sole, la la la la la…‘. Matt Monro’s legendarische woorden waren met moeite koud wanneer een knaloranje Lamborghini Miura P400, met acteur Rossano Brazzi achter het stuur, zich bij het uitkomen van een lange en donkere tunnel op de Grote St. Bernhardpas, te pletter rijdt op een enorme bulldozer, en die het wrak vervolgens van een steile bergwand duwt.
Drama van de bovenste plank. Enerzijds vanwege de nogal plots dood van zijn schijnbaar charismatische chauffeur. Anderzijds vanwege het lot van de zeldzame Italiaanse supercar. Het voedt meteen ook allerhande speculaties over het lot van de auto en of de filmstudio Paramount Pictures de Miura, net als het filmpersonage, aan een vroegtijdige dood geholpen had.
Al snel blijkt dat echter niet het geval te zijn geweest en had de filmstudio een gelijkaardige, reeds gecrashte Miura op de kop weten te tikken om deze vervolgens in het ravijn te kieperen. Maar naar het hoe en waarom van de andere Miura zou het wel gissen blijven.
Daar heeft Lamborghini Polo Storico nu, niet toevallig 50 jaar na de introductie van de film, een eind aan gemaakt. De Miura met chassis #3586 blijkt de enige echte oranje Miura te zijn die voor de scène gebruikt is geweest. Dat kon Polo Storico achterhalen door grondig in zijn archieven te duiken en met voormalige werknemers te praten zoals Enzo Moruzzi die de bewuste Miura die dag op de filmset moest leveren. Moruzzi zou ook het leeuwendeel van actiescènes voor zijn rekening nemen, om de auto nadien ook terug te rijden naar Sant’Agata Bolognese.
Daar zou hij dan weer geprepareerd worden voor zijn oorspronkelijke eigenaar, een Italiaan uit Rome. Maar niet vooraleer de oorspronkelijke witte stoelen, die voor de film vervangen waren door minder gevoelige zwarte exemplaren, eerst terug waren geïnstalleerd. Leuk detail is overigens dat de witte hoofdsteunen, die bij de Miura deel uitmaken van de vaste achterwand, niet konden vervangen worden, en deze dus ook nog te zien zijn in de bewuste openingsscène die we voor de gelegenheid nog eens hebben klaargezet. On days like these…