TaxiPost: Met de Jaguar XF Sportbrake naar Genève

Vraag: wat hebben drie redacteurs, een fotograaf, instant hernia fototassen en een fors uitgevallen fotokader met elkaar gemeen? Antwoord: ze bevonden zich allemaal aan boord van ons dienstvoertuig richting Genève begin maart. Wat dat dienstvoertuig dan wel mocht wezen? De Jaguar XF Sportbrake 2.2d 163 om precies te zijn. In stijl naar het salon, allemaal goed en wel. Maar wat we in godsnaam met een Jaguar en een fotokader in Zwitserland gingen doen?

Het begon allemaal enkele weken eerder, toen kiekjesman Jeroen – die ook buiten DRIVR een uitstekend fotograaf is – van een Zwitserse klant de vraag kreeg of hij hem een ingekaderde print van een van z’n Jaguar-shots kon bezorgen. De man – horlogemaker, of wat dacht je – had in z’n garage overigens twee E-Types, een XK120 en een XK140 staan. Head honcho Ken vond er dus niet beter op dan twee vliegen in één klap te slaan en het salon van Genève te combineren met een bezoekje aan ’s mans collectie, in gepast vervoer voor enkele op premières beluste redacteurs en een uit de kluiten gewassen print: de Jaguar XF Sportbrake.

Zo bevonden we ons dus op een blauwe maandag begin maart bij Jaguar in Sint-Agatha-Berchem. Redacteur Pieter liet wegens een bijzonder zware ochtendspits nog even op zich wachten, dus hadden wij al even de tijd om de Sportbrake te monsteren. De break deelt uiteraard het platform met de sedan, en de grootste wijzigingen bevinden zich dan ook achter de B-stijl: de C- en D-stijl zijn net als bij de XJ zwart, op een chromen biesje rondom de zijruiten na. Onze partner in crime voor de roadtrip kreeg de instapmotor mee: de 2,2-liter viercilinder diesel met toegeknepen 163 pk (de Sportbrake is alleen als zelfontbrander te krijgen: ofwel als 2.2 met 163 of 200 pk, of als 3.0 V6 met 240 of 275 pk), herkenbaar aan z’n enkele uitlaat. Al werden we van die aanblik niet helemaal warm, althans niet in combinatie met Rhodium Silver en zeventienduimers.

Boys will be boys, maar warm worden we wél nog steeds van het XF-interieur: de opendraaiende ventilatiemonden en oprijzende versnellingsknop blijven een streling voor het oog. Net omdat Jaguar de middenconsole zo clean wil houden, is de grote stoorzender van dat blitse interieur dat je voor zowat alle functies terecht moet op het not very 2013 ogende infotainmentscherm. Voor het overige hebben de voorste passagiers niets te mopperen: op de aanwezigheid van een panoramadak na wist zelfs DRIVRs grootste zich een comfortabele positie aan te meten. Door de gewijzigde daklijn, die in tegenstelling tot bij de sedan niet schuin afloopt, krijgen de passagiers achteraan een vijftal centimeter meer hoofdruimte.

Na enkele honderden kilometers aan boord van de XF kwam team DRIVR stilaan tot een consensus. De Sportbrake weegt vlot 1.800 kg droog aan de haak en zet met 163 pk en vier inzittenden geen recordtijden neer (0-100 in 10,9 seconden), maar de achttraps maakt er wel het beste van: wanneer je het nodig hebt schakelt hij gedecideerd terug om je vanaf 2.000 toeren het maximumkoppel (400 Nm) te doen benutten, en daarbuiten vlijt hij zich steeds in het hoogst mogelijke verzet neer om het verbruik te drukken en ons op het einde van onze trip te doen afklokken op een gemiddelde van 6 liter. Erg netjes dus.

Erg comfortabel ook bovendien, en dat komt volledig op conto van de luchtvering met adaptieve niveauregeling achteraan. Die houdt de rijhoogte van de Sportbrake steeds onder controle, ongeacht hoeveel gewicht je in de koffer hebt geladen. Daar zijn vooral de achterpassagiers bijzonder dankbaar voor. Minder dankbaar waren de onze voor de laatste 100 kilometer van de heenrit, die uitsluitend over bergwegen verliep. Met Pieter ‘supercar’ Ameye achter het stuur is zoiets van op de achterbank geen pretje. “Het stuur voelt misschien wat te licht aan en mocht wat directer, maar het weggedrag is verder uitstekend. Alleen jammer dat je door het geluid van de motor onder belasting zo snel wilt opschakelen”, concludeerde hij vooraleer de sleutels achteloos terug te geven aan een bijzonder bleke ondergetekende.

Of we die laatste 100 kilometer over bergwegen hadden moeten doorbrengen en het normaal was dat we over heel de rit geen enkele péage waren tegengekomen? Absoluut. Tenminste, als de navi van de Jag de keuze om tolwegen te vermijden ergens ver weg als instelling in een of ander submenu verstopt, die keuze onthoudt en je ze niet laat maken wanneer ze zich bij de routeberekening aandient. Maar goed, die latere aankomst in Genève lieten we ons met het oog op het salon en de collectie Jaguars van de Zwitser niet aan het hart komen.

Het bezoek aan de Zwitser vond overigens plaats op de laatste dag van onze driedaagse Genèvetrip. Eindelijk tijd om ons pakje af te leveren en ons te vergapen aan ‘s mans collectie Coventry chic. Naast een obligatoire XJ uit de 80s pronken er een XK120, XK140 en maar liefst twee E-Types broederlijk naast elkaar. Of de man de voorliefde voor de klauwende katten van thuis meekreeg? Niet bepaald: drie W111-Mercedessen behoren tot de geërfde familiestukken. Met een eerste generatie CLS én een Ford GT (!) als daily. We hebben al slechter gezien.

Tijd voor de terugrit richting Brussel, mits we onderweg nog even stopten aan een tussenpunt voor enkele foto’s van de Sportbrake. Gps instellen en… wegens behoorlijk late finale aankomstuur in Brussel toch maar weer schrappen. Althans, dat dachten we. Tot we een uurtje later opeens van de snelweg werden gestuurd en dankzij de ondoorgrondelijke navigatielogica toch aan ons tussenpunt aankwamen. Hoog tijd dus voor Jaguar om eindelijk komaf te maken met dat verouderde en trage systeem, want het blijft een – dure (€ 2.500) – smet op een anders vlekkeloos Sportbrake-blazoen.

[Foto’s: Jeroen Peeters & Pieter Ameye]

JAGUAR XF Sportbrake 2.2d 163

Weggecijferd