Stijn BraesOPGELET: Aan deze gastbijdrage hangt een disclaimer vast!
De grootste aanrader die ik kan geven om bijzondere vierwielers te spotten, is afzakken naar een low profile trackday. Zo ging ik op onze nationale feestdag in 2008 naar Spa voor een kleinschalige circuitdag waar een kennis aan deelnam, om even later oog in oog te staan met een F50, Carrera GT en niet in het minst een Ferrari 288 GTO Evoluzione!
Het was een zwaarbewolkte belgische zomerdag, het kwik kwam amper boven de 15 graden en de strakke wind en helse regenvlagen deden hun best om je in een depressie te helpen sukkelen. Toch was ik, voorzien van regenjas, opperbest gemutst. De reden hiervoor was een uniek spektakel van supercars dat voor mijn neus stond geparkeerd. Want naast de haast obligatoire Elises en GT3’s was er immers ook wat exotischer spul.
De 288 GTO zette samen met de Porsche Gruppe B (conceptcar van de 959) het salon van Genève in ’84 in vuur en vlam. Gebouwd volgens de Group B-regels was het niet enkel een technisch hoogstandje, maar ook een echte krachtpatser dankzij zijn 400 pk sterke 2,8 liter V8 voorzien van twee turbo’s. Deze eerste (moderne) supercar van Ferrari had eveneens gracieuze lijnen en de drie bekende sleuven, dit keer in de achteroverhang, de naam GTO waardig waren. Het ging hier dan ook werkelijk om een Gran Turismo Omologato. 200 exemplaren waren er voor homologatie nodig, het werden er uiteindelijk 272.
Alhoewel er helaas nooit racenummers op deze volbloed werden geplakt. Dat de F40 volgde uit de 288 GTO is algemeen bekend, en ook visueel af te leiden. Toch zat er nog een evolutionele schakel tussenin, de 288 GTO Evoluzione. Deze Evoluzione positioneert zich evenwel niet zomaar netjes tussen de twee, het gaat hier om het radicale, krankzinnige broertje van de reeds afwijkende familie. Maar liefst 650 pk werd uit de motor gepuurd. Gekoppeld aan een gewicht van minder dan een ton (940 kg) leverde dit prestaties op die pas drie decennia later (met de LaFerrari) opnieuw geboden worden. Al is zijn topsnelheid van 362 km/u nog steeds te hoog gegrepen voor de F70 (350+ km/h).
Daar waar de F40 soms al eens als vulgair wordt beschreven, is de Evoluzione de overtreffende trap. De achterkant lijk door de hoeveelheid aan gaten meer op een kaasschaaf, en de rest van de wagen is eveneens louter functioneel vormgegeven. Ook het interieur doet een F40 nog ordelijk en geciviliseerd lijken. Mooi is het allemaal niet, imponerend des te meer. Uiteindelijk werden slechts zes van deze monsters op de wereld gezet. Geen enkele hiervan werd in de racerij ingezet, eentje werd zelfs opgeofferd om als testwagen voor de F40 te dienen.
Dat is uiteindelijk de grootste verwezelijking van deze Evoluzione: het mogelijk maken van de geboorte van Ferrari’s meeste moderne icoon: de F40. Het is bijna vijf jaar geleden dat onze paden elkaar kruisten, maar ik ben het rode monster nog steeds niet vergeten.
[Foto’s: Stijn Braes]