Bert ClaesDe naam Patrick Depailler zal bij de meeste onder ons wel ergens een belletje doen rinkelen, maar de bekendheid van een Niki Lauda of James Hunt heeft de Franse F1-rijder nooit gekend. Aan zijn talent zal het alvast niet gelegen hebben, want Depailler wist op regelmatige basis degelijke resultaten neer te zetten in middelmatige wagens. Spijtig genoeg kwam hij in 1980 om het leven in Hockenheim, waardoor hij nooit de kans kreeg om door te stoten naar een topteam zoals Mclaren of Ferrari. Gelukkig werd zijn stuurmanskunst wel vereeuwigd op de gevoelige plaat, toen hij in 1978 op het doorweekte GP-circuit van Montreal enkele ‘installatierondjes’ afmaalde.
Je zou verwachten dat een piloot die de condities wil aftasten het rustig aan doet en geen onnodige risico’s neemt, maar Depailler had zijn eigen manier van werken. Meteen na de eerste bocht gaat hij vol op het gas en begint een gevecht tegen de wetten van fysica. Dat mag je vrij letterlijk nemen, want in 1978 was van elektronica nog geen sprake. De handgeschakelde Tyrrell 008 lijkt met zijn 480 pk voor 580 kg eerder op een ongeleid projectiel, dat een bijzonder staaltje stuurkunst vereist om in deze condities op de baan te blijven. Eén van de beste onboards ooit als je het ons vraagt. Een natte broek krijg je er gratis bij.