Circuittest: Mini JCW Facelift (2019)

Na een korte WLTP-retraite is de Mini JCW terug van weggeweest, inclusief een subtiele facelift en een Euro 6d-waardering voor de motor. Ter kennismaking draaiden we alvast een paar rondjes op Zolder, met niemand minder Charlie Cooper in ons kielzog.

In Limburg wonen heeft zo zijn voordelen. Je moet er weliswaar de (g)eeuwige moppen bijnemen, als er last-minute iemand afzegt voor een circuitsessie op Zolder sta je gegarandeerd vooraan in de rij. Bijvoorbeeld wanneer de immer behulpzame PR-dame van Mini vraagt of je de vernieuwde Mini JCW eens wil uitproberen op circuit. Met als kers op de taart: de aanwezigheid van Charlie Cooper alias de kleinzoon van John Cooper die de Mini in de jaren 60 tot maxi-prestaties in staat stelde – net zoals zijn vader Mike dat met de New Mini en diens JCW-tuningkits deed.

JCW Track Experience

Ter ere van de vernieuwde JCW Hatch heeft Mini ook een trackday-programma in het leven geroepen op Zolder. Eentje dat – mits betaling – voor iedereen toegankelijk is en uit vier slots van 20 minuten bestaat: twee achter het stuur en twee op de passagiersstoel. Voor de begeleiding staan de instructeurs van het BMW/Mini Driving Center in Bornem paraat, te weten vader en zoon Janssens en verschillende kornuiten. Expertise genoeg dus om veilig maar toch snel over de Bolderbergchicane te knallen, zoals we tijdens onze privésessie achter Danny Janssens konden ontdekken.

Gewapend met een walkietalkie en een vlotte babbel loodst die je binnen de kortste keren naar een snellere rondetijd, door het tempo gestaag op te voeren. Iets wat met 231 paarden uit een geblazen 2.0-liter overigens prima lukt, gezien de versie met achttrapsautomaat al in 6,3 seconden aan de 100 zit. De top van 243 km/u ga je in Zolder niet halen, maar op de twee rechte stukken loopt de snelheid toch op. Het elektronisch sperdifferentieel zorgt ervoor dat er in de bochten niet teveel vermogen opdampt, ook al creëert de pseudosper geen extra tractie. Zonder ESP rijden mag om verzekeringstechnische redenen niet.

Partikelfilter

Eens het traject gememoriseerd is, kan er wat meer aandacht naar de dynamiek van de JCW uitgaan. Een driedeurs die nog altijd snedig stuurt, maar niet meer zo lichtvoetig aanvoelt als de vorige generaties. Eén van de verklaringen daarvoor is het gewicht, dat ondertussen 1200 kilo voor vloeistoffen en opties bedraagt. Tenzij je met de cabrioversie onderweg bent (zoals wij), want dan komt er nog eens 100 kilogram bovenop. Denk daar nog een automaat bij die eerder correct dan snedig schakelt en je krijgt een JCW die vooral volwassen aanvoelt, om de spreidstand tussen dagelijks gebruik en occasionele sportsessies nog beter te verteren.

Idem dito voor de motor, die vooral via de luidsprekers brabbelt en een vlakke koppelcurve voorschotelt. Om de viercilinder WLTP-proof te maken, hebben de ingenieurs trouwens een partikelfilter geïnstalleerd. Goed voor het milieu, maar minder voor de beleving die eerlijk gezegd makker overkomt dan de cijfers doen vermoeden. Een probleem dat ons ook al bij VW-producten is opgevallen, vaak met een makkere indruk tot gevolg. Volgens Mini zouden de aanpassingen tegen de klok geen verschil mogen maken, maar het scherpe randje is er precies toch vanaf.

Cooper Jr.

Als er iemand is die het tegendeel kan bewijzen, dan moet het wel Charlie zijn. De jongste telg van de Cooper-clan betwist sinds twee jaar de Mini Challenge in Engeland, met frequente gastoptredens in het buitenland om zijn rol als Mini-ambassadeur te combineren. Voor de demorondes gebruikt Charlie een manuele JCW Hatch, die meteen een levendigere indruk maakt. Het motorgeluid wordt hier weliswaar ook (en redelijk luid) gesampled door de boxen – omdat de schakelovergangen agressiever zijn, klinkt het allemaal een stuk logischer. Bovendien mag Cooper met zijn racelicentie wel zonder het elektronische vangnet rijden om de Mini te laten dansen.

Gesandwicht tussen een sneltrein AMG’s laat de JCW zich in ieder geval niet van zijn stuk brengen. Alleen op de rechte stukken moeten we het heft lossen, maar dat maakt de racepiloot in wording snel goed door laat in de ankers te gaan en meer snelheid door de bocht te nemen. Het enige wat de voorlopig sportiefste afgeleide van de hatchback niet wil doen, is dansen. Want hoezeer de Brit ook aan het stuur zaagt of op de rem trapt in de bochten, de achterkant wil maar niet omkomen. In tegenstelling tot de voorbanden, die na een paar sessies redelijk aan gort zijn.

GP3

Conclusie na een middagje spelen op Zolder? Dat de omloop van Terlamen niet Spa-Francorchamps is, maar daarom niet minder genietbaar. Dat de Mini JCW een prima leswagen is, maar geen scheurijzer als cabrio met automaat. En dat John Cooper Works nog altijd voor straffe prestaties staat, maar niet meer voor pure sensaties.

Die niche wordt meer dan ooit ingevuld door de GP-familie, die binnenkort opvolging krijgt in de vorm van de GP3 die wel 300 paarden op zijn voorwielen zet. Kleinzoon Cooper staat in ieder geval al te popelen om nummer drie eens aan de tand te voelen, vermits ook hij de magie van zijn eigen GP1 mist (die hij naar eigen zeggen dommerwijs heeft verkocht, nota bene met productienummer 2/2000). Daarom dit voorstel: afspraak over een maand of zes in dezelfde setting, maar dan met nog gefocuster materiaal?

MINI John Cooper Works Hatch 8AT (2019)
MOTOR: vier-in-lijn, turbobenzine, CILINDERINHOUD: 1998 cc, MAX. VERMOGEN: 231 pk bij 5.200 tpm, MAX. KOPPEL: 320 Nm bij 1.250 tpm, AFMETINGEN L/B/H: 3,87/1,72/1,41 m, LEEGGEWICHT: 1195 (Hatch) kg, VERSNELLINGEN: 8, automaat AANDRIJVING: voorwielaandrijving, OPGEGEVEN VERBRUIK: 6,1 l/100 km (140 g CO2/km), BANDEN: 205/45 R18, TOPSNELHEID: 246 km/u, 0-100 KM/H: 5,8 s, VANAFPRIJS: 36.240 euro, SCORE: 3,5/5