Bert Claes
Eind jaren ’60 besloot de internationale autosportfederatie om het gat tussen de WK-sportwagens en de Formule Eén dicht te trekken. Beiden kampioenschappen zouden vanaf 1968 gelimiteerd worden tot een cilinderinhoud van maximaal 3 liter. Als antwoord op die nieuwe regelgeving bracht Porsche de 908/1 met een 8 cilinder boxermotor naar het WK en de 24 uur van Le Mans.
Om de talrijke Ford GT40-teams de kop niet in te drukken, mochten 5 liter wagens nog blijven rijden tot eind 1971. Om constructeurs te demotiveren een nieuwe wagen te bouwen onder deze tijdelijke regel, werd een productiecijfer van minstens 50 exemplaren vereist. Al snel bleek dat de nieuwe 3-liter wagens van Porsche en Ferrari het vermogen van de GT40’s niet de baas konden. Als vaste waarden (en publiekstrekkers) in het kampioenschap voelde ze zich bedrogen, en eisten een aanpassing in het reglement.
De organisatie stond met de rug tegen de muur, en besloot de regel af te zwakken tot 25 exemplaren. Tot grote verbazing presenteerde Stuttgart 25 exemplaren van de 5 liter Porsche 917, op de vooravond van het seizoen 1969. Voor de Group 6 (3 liter) werd de 908/2 Flunder ingezet, een wendbare lichte spyder versie, die vooral op bochtige circuits het verschil kon maken. De krachtige maar zwaardere 917 was eerder geschikt de hoge snelheden op Le Mans, Monza, of Spa-Francorchamps.
Voor 1970 werd de 908/3 gepresenteerd, met een kortere wielbasis en een volledig hertekende koets. Deze vederlichte wagen (700 kg) met zijn scherpe 3 liter van 370 pk, was een regelrecht wapen op de bochtige parcours van de Nürburgring en de Targa Florio. In 1970 knalde de Fin Leo Kinnunen een onwaarschijnlijke 33min36 op de tabellen van de Targa Florio, een ronde record dat nooit meer verbroken zou worden.
Helaas zijn de onboard beelden van dergelijke vliegende rondes op de Targa zeer schaars gedocumenteerd, dus het blijft altijd een beetje mijmeren hoe bruut zo een flying lap van uit de cockpit moet aangevoeld hebben. Om ons een idee te geven werd onlangs een 908/3 aan een behoorlijk stevig tempo de Berninapas op gestuurd. Daarbij werd zowel een pass op het nat als op het droge vastgelegd. Petrolhead doddyslowinfastout is duidelijk niet van de minsten, en moet voortdurend corrigeren om de peperdure klassieke racer tussen de vangrails te houden.
Dry Pass:
Wet Pass: