ShootOut: Renault Mégane RS vs Opel Astra OPC

Everything better than everything else, om het vrij naar Deep Purple uit te drukken. Zo kon je de hot hatch-hegemonie van RenaultSport tot voor kort het best omschrijven. Maar nu de nieuwe Clio RS onlangs een halve R liet liggen, lijkt alleen z’n grote broer nog ongenaakbaar aan de top te staan. Of Rüsselsheims nieuwste uit het Opel Performance Center daar verandering in brengt?

Welke die nieuwste dan precies is? De Astra OPC, een spierbundel die alleen in GTC-livrei te verkrijgen is. En mochten de OPC-specifieke voor- en achterspoiler, trapeziumvormige uitlaten en optionele twintigduimers het niet duidelijk genoeg maken dat je niet zomaar met de eerste de beste ecoFLEX onderweg bent, dan doen de joekels van sportstoelen, OPC-emblemen en rood oplichtende tellerpartij bij het indrukken van de OPC-knop dat wel. De door AGR (Aktion Gesunder Rücken) goedgekeurde stoelen zitten overigens voortreffelijk, met uitstekende steun om de schouders en veelvuldige instelmogelijkheden. Evenzeer veelvuldig instelbaar is het stuur, en in combinatie met de hoge – maar erg druk aandoende – middenconsole zit je lekker laag in deze OPC.

Heel wat soberder gaat het eraan toe in de Mégane RS. Het dashboard is meer basic, net als de Recaro’s die iets harder zitten maar verder vooral veel steun bieden. Kleur krijgt het interieur dan weer door de gele accenten; Van het stiksel op kleine stuurtje tot de veiligheidsgordels toe. Ook aan de buitenkant springt de Renault minder in het oog dan de Opel. Ware het niet voor de RS-badge in de grille, de toegenomen spoorbreedte en de centrale uitlaat achteraan, je zou onze testwagen effectief voor een dCi kunnen houden. Wie niet zo opgezet is met het sleeper-gehalte van z’n Mégane RS, kan nog steeds opteren voor de gekleurde accenten. Of voor Sirius Yellow.

Onderhuids krijgt de RS sinds kort standaard de specs van de Trophy: dat betekent dus 265 pk (bij 5.500 tpm) en 360 Nm (van 3.000 tot 5.000 tpm), een sprintje tot 100 in zes seconden rond en een top van 254 km/u. Het Cup-chassis doet daar nog eens een stevigere vering en demping bovenop en last but not least een mechanische sper tussen de voorwielen. De Astra OPC laat met 280 pk (bij 5.500 tpm) en 400 Nm (van 2.500 tot 4.500 tpm) relatief gelijkaardige cijfers optekenen. Ook klokken verloopt relatief synchroon (0 tot 100 in een identieke zes seconden en een top van 250 km/u) en als kers op de taart krijgt ook de OPC een mechanische sper tussen de voorwielen.

Maar hoe dicht deze twee hot hatches op papier ook tegen elkaar aanleunen, zo breed is het verschil in de praktijk. Dat ligt niet alleen aan het motorkarakter, dat bij de RS op het atmosferische af lineair aanvoelt. Daarbij raak je dankzij relatief korte verhoudingen van de stevig en met korte slagen schakelende zesbak regelmatig de begrenzer voor je er erg in hebt. De OPC geeft je dan weer een duidelijke turboduw in de rug en bereikt zijn sweet spot in middelhoge toeren, maar mist vooral het karakter om tot aan de begrenzer te gaan. Je zult dus eerder sneller schakelen in de Astra – die dat iets vloeiender (zij het soms onnauwkeurig) en met langere slagen doet – om in de volgende versnelling op maximumkoppel verder te gaan.

Waar de Mégane RS en Astra OPC zich het meest in laten onderscheiden, is hun gewicht. De extra kilo’s van de OPC (163 om precies te zijn) worden strak in het gareel gehouden door de FlexRide-ophanging die koetsrol zo lang mogelijk in de kiem smoort. De massa laat zich echter wel opmerken in bochtencombinaties, waardoor je initieel een fractie langer wacht om terug op het gas te gaan en op de sper terug te vallen dan in de RS. Die laatste voelt dan weer een stuk lichter aan, lijkt zijn gewichtsverdeling meer in balans te hebben en kun je ongegeneerd hard de bocht induwen om de sper te laten inhaken en er als op rails terug uit te komen.

Opmerkelijk blijft ook het stuurgevoel in de Mégane, dat voor een elektrisch bekrachtigde setup op eenzame hoogte staat, samen met dat van de ToyoBaru. Duidelijk in feedback en aangenaam zwaar van gewicht. Al kan dat laatste nog fractioneel worden aangepast door de sportstand te activeren. Daardoor verscherpt ook de gasrespons en unlock je de laatste 15 van de 265 paarden. Het Cup-chassis zorgt voor een harde demping die nooit echt storend wordt, en zet het uiterst capabele Renaultsport-chassis nog meer in de verf.

De ophanging van de OPC is dan weer door middel van de ‘Sport’- en ‘OPC’-knoppen op de middenconsole instelbaar in drie standen, die eveneens het stuurgewicht en de gasrespons onder handen nemen. Op biljartvlak wegdek is de OPC-stand ongetwijfeld uit de kunst, maar op iets minder gladde wegen in combinatie met de 20-duimers een fractie van het goede teveel. De gasrespons in diezelfde OPC-stand is merkbaar nerveus en zorgde op ons nat Ardeens testtraject meermaals voor een gebrek aan grip van de voorbanden. Daardoor lijkt de Sport-stand ons in dergelijke omstandigheden voldoende, maar in OPC-stand is het overdaad die de voortrein maar al te snel van de wijs brengt. Bovendien wringt de HiPerStrut-voorophanging het koppelstuur nooit zo efficient uit als de PerfoHub van de Mégane. Sturen doet de Opel overigens prima, zij het gevoelig lichter dan de Renault en een fractie minder nauwkeurig dan je zou willen. In het echt snelle werk mis je daardoor dat broodnodige vertrouwen.

Toch is het lovenswaardig hoe Opel erin geslaagd is om 280 pk en 400 Nm op de voorbanden over te brengen zonder dat je daarmee de Astra OPC het decor instuurt. Dat was bij z’n voorganger wel even anders. De overtollige kilo’s kan hij echter minder goed verbergen, waardoor hij het meer moet hebben van z’n krachtige OPC-blok dat voor old skool turbogevoel zorgt dan van een messcherp rijgedrag. Voorlopig zit de Mégane RS dus nog stevig op zijn troon.

[Foto’s: Pieter Ameye]

RENAULT Mégane RS Cup 265

OPEL Astra OPC

Weggecijferd

Verdict

Renault Mégane RS
Opel Astra OPC