ShootOut: Peugeot 208 GTi vs Renault Clio RS EDC vs Ford Fiesta ST

Keek menig octaanhoofd in 2012 uit naar een ShootOut tussen de GT86 en de BRZ, dan durven we met recht en reden stellen dat deze ShootOut wel eens een van de belangrijkste van 2013 zou kunnen zijn. Voor het eerst beschikken alle drie de kandidaten voor de ‘king of junior hot hatches’-trofee namelijk over turbodrukvoeding. Wie van de drie er met de felbegeerde titel aan de haal gaat?

Tot vorig jaar was dat antwoord eenvoudig: een ST van de Blauwe Ovaal vond je sinds 2008 alleen nog maar bij de Focus, terwijl de sportiefste pre-facelift-Fiesta longinhoud te kort kwam om met de big boys mee te doen. Ook bij Peugeot gaf het GTI-karakter in de 207 RC alweer niet thuis. Ondertussen stond de Clio RS op eenzame hoogte: een hoogtoerige hardrijder die haast telepathisch te besturen leek. Eentje zoals wij ze graag hebben, quoi.

Maar kijk: we zijn 2013 en de verschillen worden uitgevlakt. Daar zit de regelneverij van Brussel voor lagere uitstootcijfers voor iets tussen, maar ook de vraag van de koper, zo beweert Renault. En daarom is de Clio RS in dit rood-geel-rode trio opnieuw the odd one out, zij het deze keer omdat hij z’n enkele koppeling inruilde voor een dubbele en een set schakelflippers. Wat de autofiele goegemeente daarvan denkt, daar is al genoeg virtuele inkt over gevloeid.

En toch is er iets wat deze drie driftige rakkers bindt: een drukgevoed 1.6-literblok. In het geval van de Clio eentje dat RenaultSport bij Nissan is gaan lenen en heeft bewerkt tot 200 pk (bij 6.000 toeren) en 240 Nm (vanaf 1.750 toeren). Ook het THP-blok van de GTi tapt uit hetzelfde vaatje: 200 paarden (bij 5.800 toeren) en 275 Nm (vanaf 1.700 toeren). Alleen de Fiesta moet op het eerste gezicht onder doen, al ontbindt hij z’n duivels een fractie eerder: 182 pk bij 5.700 toeren en 240 Nm bij 1.600 toeren. Overboost van 200 pk en 290 Nm niet meegerekend.

Is het daarom dat het ST-blok het meest inspirerend klinkt? Daar zit de sound symposer allicht voor iets tussen, maar karakter heeft-ie wel, met voldoende koppel onderin en een uitstekende mid-range. Alleen bovenin mist hij net wat poeier, waardoor je een fractie sneller met de puike schakeldoos aan de slag gaat. Dat heb je met de GTi ook voor, al valt dat vooral op conto te schrijven van het rijkelijke koppel waarmee de THP bestrooid is, en van het motorgeluid, waar je haren niet echt van overeind gaan. Ook hier is een short-shift dus geen uitzondering, al moet je wel steeds afrekenen met de lange verticale en laterale slagen van de zesbak.

Het is dus de artificieel klinkende RS die je het meest de begrenzer in knalt – de pieptoon die je daarop wijst kan je niet missen – gesteld dat je de RS Mode (voor gasrespons, schakeltijden, rijhulp en stuurgewicht) in ‘race’ hebt gezet, want anders schakelt de EDC zelf preventief op. Bij normaal gebruik werkt de zesbak prima, maar wanneer je de aandrijflijn van de Clio steviger belast, toont hij zich niet meteen de snelste, en vertoont hij vooral bij het terugschakelen wel eens een aarzeling.

Wat RenaultSport echter nog wel steeds dik voor elkaar heeft, is het chassis. Ons Sirius Yellow-exemplaar kwam met het optionele Cup-chassis, waardoor alles wat lager en stijver is afgesteld, maar de nieuwe dubbele demping zorgt ervoor dat het nooit oncomfortabel wordt. Een mechanische sper moet de Clio (en bij uitbreiding ook de 208 en de Fiesta) ontberen, maar het elektronische RS-Diff houdt de lijn in de bocht iets strakker. Van op de startlijn en na korte haakse bochten is een lichte zweem van onderstuur echter niet helemaal uit te sluiten, maar problematisch wordt het allerminst. De turn-in van het EPAS is zonder twijfel de beste van de drie, en schenkt genoeg vertrouwen waarop je kunt bouwen.

En klinkt dat laatste als een reclameslogan, dan is dat ook het credo van de Fiesta. Die is merkbaar harder afgeveerd en gedempt dan z’n concurrenten, maar is tegelijk ook de meest speelse van de drie, zonder ooit gevaarlijk te worden. De overboost zorgt na een haakse bocht al eens vaker voor onderstuur, maar je doet’m even makkelijk achteraan lichter worden door de bocht in te remmen. Het enhanced torque vectoring control, de elektronische sperfunctie, werkt hier een fractie minder efficiënt dan in de Clio, maar die moet het dan weer afleggen op vlak van speelsheid. Een transparant en direct stuur en ideale tip-hielpedalen vormen de kers op de taart.

Compleet het tegengestelde van de 208 dus, die ondanks wat koppelstuur weinig blijk geeft van tractieproblemen (al waren de banden op onze tester nog zo nieuw dat de haartjes er nog op stonden) en ook met de zweep erop steeds neutraler blijft dan z’n concurrenten. Alleen wanneer je fors aanremt, wordt de achterkant nerveuzer, met een nodeloze lichtshow van de noodknipperlichten er bovenop. Het kleine stuurwiel voelt ook iets minder transparant aan, waardoor insturen met een fractie minder vertrouwen en minder scherp gebeurt dan bij de concurrenten. Maar die moeten het dan weer afleggen tegen het gemak waarmee de GTi hoge snelheden verteert.

En dat brengt ons quasi naadloos bij het verdict van deze ShootOut: de Peugeot 208 GTi is een uitstekende daily, die een degelijk interieur en uitstekende stoelen combineert met een bijzonder soepel blok dat steeds krachtig uit de hoek komt én bovendien sportknopvrij is. Maar als het allemaal net iets meer en digitaler mag zijn, dan combineert de Renault Clio RS een aandrijflijn die met alle vier de wielen in 2013 staat met een chassis dat alleen uit Dieppe kan komen. Alleen boet de RS in aan betrokkenheid en betaalbaarheid, twee zaken waarin de Ford Fiesta ST dan weer uitblinkt. En laat dat nu net twee zaken zijn die onmisbaar zijn voor een junior hot hatch. The king is dead. Long live the king.

[Foto’s: Pieter Ameye & Bert Claes (6, 15 & 19)]

RENAULT Clio RS EDC

PEUGEOT 208 GTi

FORD Fiesta ST

Weggecijferd

Verdict

Renault Clio RS
Peugeot 208 GTi
Ford Fiesta ST