Pieter AmeyeZes maanden na zijn introductie in de DRIVR-fleet is het hoog tijd voor een tweede kapittel in het leven van mijn S1. Al bij al zes zorgeloze maanden die er vooral toe dienden om vertrouwd te geraken met de rechtsgestuurde lay-out, de middenmotorconfiguratie en het bijwijlen levendige karakter van het pluimgewicht uit Norfolk. Tot het ontkoppelingspedaal afgelopen zondag kuren ging vertonen…
Gelukkig niets ernstigs, zo blijkt achteraf. Bij wijze van deductie had ik de gewraakte ‘red hose‘ (die met het oog op een Eurotrip in de zomer ook nog vervangen moet worden) tussen de hoofd- en hulpkoppelingscilinder eerst als schuldige aangeduid. Maar achteraf bleek het gelukkig slechts een slijtelementje (of ‘clutch trunnion‘ voor de ingewijden) van het linkerpedaal te zijn dat aan een upgrade toe is. Opnieuw typisch voor vroege S1’s, en op zich een cheap fix, ware het niet dat om bij het bewuste kleinood te geraken er een flinke portie Cirque de Soleil aan te pas komt. Gelukkig biedt een streepje WD40 intussen soelaas.
Voorts alleen maar superlatieven voor chassisnummer 2627. Keer op keer slaagt het ding erin om een glimlach op mijn gezicht te toveren. Al was het maar vanwege het onovertroffen stuurgevoel, de zenuwsnelle reacties op stuur-, gas- en reminputs of het feit dat – eenmaal je er in en uit bent geklauterd – er met of zonder dak best voldoende creature comforts zijn. De geüpgradede Bilstein-ophanging is verrassend zacht en voldoende meegaand, de radio ontvangstrijk dankzij het aluminium motor/kofferdeksel, en ook de verwarming doet het prima. Zelfs de bovengemiddelde hoeveelheid windgeluiden gaan na een tijdje wennen.
Maar het liefst van al rij je natuurlijk met dak veilig opgeborgen in de koffer. En dankzij onze verbazend zachte winter zijn er heel wat van die momenten geweest. Afgelopen weekend heb ik voor het eerst ook de achterruit verwijderd (nog zo’n voordeel van een ‘vroege’ S1), en het effect was opnieuw spectaculair met de K-Series hoog in de toeren. Tegen de redline zelfs op het randje van tinnitus, maar al die zaken maken de S1 net zo verbazend veelzijdig. Zo kun je zelfs R8-, Gallardo- of 458-Spider-gewijs, het dakje monteren en de achterruit weglaten om bij slecht of koud weer zo het beste van twee werelden te combineren.
Echt verre trips heb ik echter nog niet gemaakt. De eerste maanden waren vooral een uitgebreide kennismaking met de rechtse stuurpositie (die intussen als vanzelfsprekend geworden is) en de mengeling van een korte wielbasis, de middenmotor en het totaal gebrek aan servo’s of andere elektronische vangnetten. Zozeer zelfs dat je daardoor een andere kijk krijgt op rijden en rijtechniek. De S1 communiceert zaken zoals gewichtsverplaatsing en het effect op onder- of overstuur, beschikbare grip en tractie zo goed als ogenblikkelijk, en straft minstens zo snel af mocht je met een van die elementen een loopje nemen. Zo is het een gouden regel om tijdens het uitaccelereren na de apex altijd te compenseren met een bepaalde hoeveelheid stuuruitslag. Zoniet wil de welgevormde kont onverbiddelijk een stap naar buiten zetten.
Kwestie van alert te zijn met andere woorden. Maar frustrerend wordt het nooit. Daarvoor is de beloning te groot wanneer je alles juist hebt en liggen de sensaties – ongeacht de snelheid – te hoog. Wijzigingen dringen zich dan ook niet meteen op -tenzij die van het slijtelementje in de koppeling misschien. Beter eens aan beginnen.