Stijn Braes
2020 had flink wat roadtrips in petto maar de realiteit is anders uitgedraaid. Echter, zodra de grenzen weer opengingen klommen we in onze wagens en hebben we – met mondmasker en gel in de aanslag – koers gezet richting het zuiden van Duitsland. De Duitse Alpenstrasse stond immers al lang op de bucketlist.
De weg naar het zuiden verliep onconventioneel. Vanaf de Ardennen verlieten we de snelweg en trokken we het achterland in, immers daar hadden we onder andere de Eiffel en het Zwarte Woud ter onze beschikking. De Eifel zijn een geliefkoosd speelterrein, vergelijkbaar met onze Ardennen qua hoogteverschillen en dus veelal ook qua mix tussen scherpe en vloeiende bochten.
Alleen de staat van het wegdek is grondig verschillend. Terwijl het in onze Ardennen puzzelen is om een mooie route samen te stellen die niet ontsierd wordt door overmatig pokdalig asfalt, kan je in de Eifel met een gerust hart bijna elke weg inslaan en genieten van leuke stuurmanswegen.
Rambo van het Zwarte Woud
De B500 kwam inmiddels reeds twee keer voorbij op DRIVR, wat een goede indicatie is over hoe briljant deze weg is. Echter kon daar deze keer niet van geprofiteerd worden. Het Zwarte Woud in combinatie met een zondagmiddag en zomers weer blijkt echter geen succesvol recept te zijn. Het leek wel alsof elke Duitser aan 30km/u van het Zwarte Woud wou genieten. Die 30 km/u mag je gerust letterlijk nemen, want sommige drukkere (kruis-)punten op de route hebben inderdaad inmiddels een maximale snelheid van 30km/u gekregen. Niets is nog meer heilig, zelfs niet in Duitsland.
Ideaal lijkt het dan ook om een overnachting op de B500-route te boeken, en ‘s ochtends vroeg, nog voor het ontbijt in de wagen te springen en van circa 100km asfalt te genieten. Of te wachten tot er weer een ‘Rambo van het Zwarte Woud’ opduikt die alle toeristen weg, weet te jagen…
Alpenstrasse of N-weg?
De officiële website van de Alpenstrasse spreekt van ‘charmante dorpjes en historische steden, duizenden redenen om de route te rijden’. We hopen bij de start dat rijplezier ook bij die ruime selectie van redenen zit. De Alpenstrasse is met zijn 100 jaar trouwens de oudste toeristische route van Duitsland. Over 450 kilometer strekt ze zich uit, van Lindau – aan de Bodensee – tot Schönau – aan de Königssee.
Onderweg passeer je inderdaad langs alle toeristische trekpleisters die het zuiden van Duitsland rijk is, van sprookjesachtige kastelen tot de skischansen van Garmisch-Partenkirchen. Op nieuwjaarsdag wordt hier steevast de 2 de ronde gehouden van Het Vierschansentoernooi, maar nu treffen we vooral toeristen aan op zoek naar verfrissing.
Als toeristische route is de Alpenstrasse inderdaad een aanrader, als rijdersroute echter veel minder. Het economische hart van Duitsland ligt in het zuiden van het land, en dat merk je ook aan het (vracht-)verkeer op de Alpenstrasse. Dat deze weg bovendien grotendeels bestaat uit N-wegen helpt evenmin.
De route zoekt vooral het dal op en biedt daarom te weinig uitdagende bochten terwijl het zo ook een gebrek kent aan panoramische vergezichten. Een deel van ons konvooi trok vervolgens verder de Oostenrijkse Alpen in, en stiekem hadden wij spijt weer huiswaarts te moeten keren. Het gevoel bekroop ons immers dat we met de Alpenstrasse pas aan het voorgerecht waren begonnen.
MEER LEZEN
Tips voor een fotogenieke roadtrip (incl. video)