Pieter AmeyeOnder de noemer Epic Drive heeft Mazda er een traditie van gemaakt om op avontuur te trekken doorheen de meest desolate streken van het Europese continent. Hoewel het evenement initieel in Kazachstan zou plaatsvinden, werd er uiteindelijk voor Turkije gekozen. Een opvallende keuze die niets te maken heeft met toeristische badsteden aan de westkust. Maar die ons van Urgup, in het centrum van het land over spectaculair gediversifieerd terrein – en een van ’s werelds gevaarlijkste wegen – tot aan de Zwarte Zee brengt.
Het is vroeg in de ochtend wanneer we op de luchthaven van Zaventem in klein comité verzamelen voor de vlucht naar Istanbul. Daar stappen we vervolgens over voor een iets meer dan een uur durende binnenlandse vlucht naar Ürgüp, in de provincie Nevşehir. Het is een van de meer populaire trekpleisters in het Turkse binnenland vanwege zijn UNESCO-werelderfgoed in de vorm van eeuwenoude grotwoningen, mysterieuze feeënschoorstenen, vroegchristelijke rotskerken. Maar ook talrijke wijngaarden. Het eeuwenoude decor is echter nog maar een voorbode van wat er ons de komende 36 uur te wachten staat.
Ons Belgisch konvooi bestaat uit twee modellen. Enerzijds de evergreen CX-5 en anderzijds de recent gelanceerde CX-60 plug-in hybride. Twee SUV’s die vanwege hun goede mix van comfort, technologie en rijcapaciteiten uitstekende metgezellen zijn. Op het eerste luik van de trip rijden we via Erzincan en de befaamde steenroute van Kemaliye richting Elazig.
Uniek lichtspel
Hoewel het Turkse binnenland enorm uitgestrekt is, is er geen ontsnappen aan de enorme infrastructuurwerken die het vaak economisch minder ontwikkelde binnenland een nieuwe impuls moet geven. Het zorgt voor een soms contradictorisch beeld tussen traditionele en moderne gebouwen en een omgeving die niet altijd op hetzelfde tempo is kunnen mee-evolueren.
Het glooiende terrein en weidse vergezichten zorgen er voor dat we de eerste honderden kilometers in ijltempo aftikken. Waardoor we via Sivas en Erzincan de 2.800 km lange Eufraat naderen, en de Oude Steenweg van Kemaliye in het bijzonder. De geïmproviseerde onverharde weg zorgt voor de verbinding van Kemaliye met centraal Anatolië en werd volledig met de hand uitgegraven. Werken voor de route vingen reeds aan in 1870. Maar het zou maar liefst 132 jaar duren vooraleer het traject geopend werd.
De in 2002 geopende 8 km lange route is een feest voor zintuigen en loopt zonder vangrails met steile kliffen pal langs de Eufraat. Onderweg tackelen we tientallen bochten en 38 indrukwekkende tunnels die soms half open zijn en mede daardoor een uniek lichtspel geven. Tijdens onze passage treffen we gelukkig geen tegenliggers want daar is de Oude Steenroute in feite niet overal op voorzien. Het loont echter de moeite om ruimschoots de tijd te nemen om het indrukwekkend staaltje ongerept menselijk vernuft ten volle te bestuderen.
Verborgen dynamiek
Wanneer we de losse ondergrond terug inruilen voor vertrouwd tarmac zetten we koers richting Elazig. Al gauw treffen we een netwerk van fenomenaal asfalt dat de N-wegen van deze morgen in het niets doet verbleken. Twee tot soms drie baanvakken breed in beide richtingen, over uitdagend terrein katapulteert het je soms in een bijna absurde wereld vergelijken met het alom drukke verkeer van bij ons. Hoewel er snelheidslimieten zijn en ze af en toe ook afgedwongen worden met fysieke controles, kan het tempo op zich wel de hoogte in.
We leren er een kant van de CX-60 kennen die tot voorheen nog niet gezien hadden. Op de initiële persvoorstelling in Duitsland lieten initiële exemplaren immers een gemende indruk na vanwege een ophanging die nergens echt leek in uit te blinken – een euvel dat Mazda intussen zou hebben rechtgezet met een kleine revisie. Maar op het glooiende Turkse tarmac voelt de PHEV zich als een vis in het water, met een dynamiek die zelfs de CX-5 het nakijken geeft. Straf. Ook al is het niet meteen representatief voor de asfaltomstandigheden van bij ons. Het bewijst echter dat het platform inherent wel over de juiste ingrediënten beschikt.
D-915
De volgende dag zet ons konvooi onverstoord verder richting Zwarte Zee. Daarbij nemen we eerst de ferry van Keban Baraji die ons in iets meer dan een kwartier van de rechter- naar de linkeroever van de Eufraat brengt. Terwijl de stuurman zijn ding doet krijgen we ruimschoots de tijd om van de Wilde Westen-achtige rotsformaties te genieten. De zoveelste stijlbreuk in wat een oneindig gediversifieerd landschap is. De volgende uren zouden we ons immers nog – zonder overdrijven – in Schotland, Zuid-Frankrijk, Spanje en Zwitserland wanen. En dan zijn we er vast nog vergeten. Enkel het alom aanwezige zwerfvuil doet afbreuk aan wat verder indrukwekkende omgevingen zijn.
Wanneer we de drukbevaren ferry verlaten rijden we verder richting de op het eerste zicht niets zeggende D-915. De letter- en cijfercombinatie is echter het onthouden waard want de Bayburt-Of, zoals de weg ook wel genoemd wordt, is één van ’s werelds gevaarlijkste wegen. Op zijn meest kritische punt en via 13 haarspeldbochten klimt de route van 1.712 m boven de zeespiegel tot 2.035 m. De weg dateert van 1916 en werd door Russische soldaten aangelegd tijdens de Kaukasusveldtocht. De gemiddelde hellingsgraad bedraagt zo’n 6,3% met pieken tot 17%.
Pendelen op een van ’s werelds gevaarlijkste routes
De weg loopt in het totaal over 106 km tussen de provinciestad Bayburt tot het kleine dorpje Of nabij de Zwarte Zee. Maar waar de weg initieel bijzonder toegankelijk lijkt, is dat eenmaal je de onverharde stukken hebt bereikt wel een ander paar mouwen. Toegegeven, de 1,9 m brede CX-60 lijkt niet meteen de geknipte kandidaat voor dit soort wegen, maar dat belet ons niet van onverminderd vaart te zetten naar deze waanzinnige verbindingsweg die voor veel plaatselijke bewoners nog steeds als pendelroute gebruikt wordt.
Toch komt er een kink in de kabel. Want hoewel iedere auto over zijn eigen satelliet-hotspot beschikt, verslikt een van de auto’s zich in zijn navigatie. Daardoor missen we een cruciaal richtingspunt en komen we niet boven- maar onderaan de D-915 uit. Een jammerlijke fout die weliswaar verzacht wordt door de fel opgekomen mist.
Niettemin doen we wel nog de moeite om tot aan de voet van het gevaarlijkste stuk te rijden waar we nog even halt houden aan wat misschien wel ’s werelds meest geïmproviseerde café moet zijn. De terug- verloopt vervolgens even secuur als de heentocht. Want een stuurfout is hier vanwege de geringe breedte, het compleet ontbreken van vangrails en tal van blinde bochten bijzonder snel gemaakt. Geen wonder dus dat de weg regelmatig nog levens eist. Het is zelfs nog maar de vraag of ze je überhaupt zullen terugvinden.
Huzarenstukje
Zo’n 1,5 uur later en meer dan 1.200 km later komen we uiteindelijk aan in de groot/havenstad Trabzon, ook wel Klein Istanboel genoemd. Met zijn ruim 800.000 inwoners is het een van de belangrijkste steden aan de noordkust van Turkije en is het de laatste jaren uitgegroeid tot een van ’s lands belangrijkste steden. Ook al zullen de meesten onder jullie de stad misschien wel kennen van zijn populaire voetbalploeg. Terwijl we op onze positieven komen krijgen we ruimschoots de tijd om even stil te staan bij de afgelopen dagen en de waanzinnige diversiteit die het Turkse landschap te bieden heeft.
Turkije mag vanwege zijn clichématige toeristische cultuur door veel mensen al snel op een zijspoor worden gezet, voor wie het avontuur graag opzoekt heeft het binnenland enorm veel te bieden. Veel epischer kon deze roadtrip dus niet geweest zijn. Tenzij Mazda dit huzarenstukje nog eens zou willen overdoen met een handvol MX-5’s(?).
MEER LEZEN
Reportage: Met de vernieuwde Mazda MX-5 over de Transfagarasan