ShootOut: Ford Focus RS 2.3 (2016) vs. Subaru WRX STI (2016)

Beschouwen we de Audi RS3, de Mercedes A45 AMG en de Volkswagen Golf R als voorwieltrekkers die de achterwielen in nood bijschakelen, dan heeft de Ford Focus RS anno 2016 eigenlijk maar één AWD-concurrent: de Subaru WRX STI. Weliswaar met 50 paarden minder en enkel nog als berline te hebben, maar wel voorzien van een uitgekiend 4×4-systeem dat niet te beroerd is om de achterwielen haantje de voorste te laten spelen. Net als bij de lang verwachte RS.

Bij gebrek aan een Mitsubishi Lancer Evo – zeg maar het summum van de hele ‘rallywagen voor op straat’-filosofie – hebben we ditmaal twee Evo IX-eigenaars op sleeptouw genomen. De ene heeft net 15.000 euro aan de uitbouw van zijn Subaru BRZ gespendeerd, de andere is in gesprek met M-Sport om een vierwielaangedreven über-Fiesta te creëren. Bovendien hebben beide heerschappen hun Mitsu ondertussen ingeruild voor een eenvoudige achterwielaandrijver, omdat daar hoegenaamd nog meer rijplezier in verstopt zit. Of de Focus RS het beste van twee werelden kan combineren en terloops een oudgediende als de WRX kan pareren?

De basics eerst, en daarop laten beide meteen steken vallen. Net zoals bij de vorige RS zit je in nieuwe een stuk te hoog, op Recaro-sportstoelen die een veel te dikke zitting hebben. In de STI zit je lager, maar wel op comfortstoelen die relatief weinig steun bieden. Ford voorziet een alternatief in de vorm van (nog hoger opgestelde) Recaro-kuipen, Subaru biedt enkel een alcantara-upgrade aan. Bovendien pikt het schuifdak van de STI een paar vitale centimeters hoofdruimte in, waardoor beide zitposities op een compromis eindigen. ‘Een lage zit zorgt nochtans voor meer beleving en bakken meer gevoel’, stelt Kevin terecht, ‘terwijl grote mensen algauw tegen het plafond van beide wagens aanschurken’. En nu we het toch over ergonomische missers hebben: het rempedaal van de RS staat wederom te hoog opgesteld om gemakkelijk te tip-hielen, terwijl de handrem te dicht bij de bestuurdersstoel staat. Twee rally-attributen die in de STI wel juist zitten.

Start de potige viercilinders en het tij begint te keren. De geblazen vier-in-lijn van Ford klinkt gretig, de turboboxer van Subaru bijna niet. Zelfde verhaal bij de handbak, die op de RS fluks in eerste klikt maar op de STI een beetje hapert, wat meteen een andere intentie communiceert. Laat de koppelingen schieten en de Focus trekt er vandoor, omdat de Ecoboost quasi geen bedenktijd nodig heeft om te ageren. De dikke turbo van de STI begint pas aan 3000 toeren te blazen, om tegen 4500 op volle kracht te draaien. Alleen is de RS tegen dan al een bocht verder, temeer omdat diens remmen krachtiger bijten en het vertrouwen geven dat bij een vijfsecondensprinter hoort. Axel onderschrijft die bevinding: ‘Geen idee of het aan de remmen van dit specifieke exemplaar ligt, maar het vertragingsvermogen van de STI kan niet aan dat van de RS tippen’.

Houd de boxer evenwel boven de 4500 toeren en de STI vindt een twee adem die een stuk boven zijn vermogen stoot. ‘Ofwel slorpt de integrale aandrijflijn van de RS toch meer paarden op dan gedacht’, oppert Kevin, ‘want eenmaal op dreef zit er nauwelijks verschil tussen’. Behalve dan in de manier waarop het vermogen afgeleverd wordt, aangezien de Subaru bijna sereen presteert tegenover de luidruchtige soundtrack van de RS. Wel verrassend is dat die laatste onder vollast wat zoekerig wordt; een trekje dat op vlakke tarmac onder ‘karakter’ te catalogeren valt, maar uitvergroot wordt op slechtere wegen.

Kevin weer: ‘Het is bijna niet te snappen dat Ford de sper van de vorige RS niet op de vooras heeft gemonteerd, met een zoekende voortrein tot gevolg’. Nog spannender wordt het als de weg er hobbelig bijligt en de demping door een gebrek aan veerweg de pedalen verliest. ‘Want dan kan je maar beter bij de pinken zijn’, aldus Axel die een paar keer fors moest corrigeren omdat de achterkant in het gareel te houden’. ‘Duidelijk dat Ford voor een setup heeft geopteerd die zich beter met vlakke tarmac verstaat, aangezien de Drift Mode toch alleen maar op circuit te gebruiken valt’, klinkt het bijna in koor.

De Subaru neemt dezelfde obstakels onverstoord, met een demping die veel comfortabeler en ook beter voor mekaar is. Alleen blijkt de gekozen afstelling vooral op onderstuur voorzien (hoeveel je ook met de Drive Selector speelt), waardoor het geheel wat braafjes overkomt. Minder geïnspireerd ook – door een gebrek aan motormuziek, een minder gretige voortrein en een stuur dat beduidend trager reageert. Al is de stuurafstelling van Subaru wel intuïtiever dan de gekunstelde EPAS-afstelling van Ford die een sterke zelfcentreerneiging heeft. Het grote verschil zit hem evenwel in de betrokkenheid van de achtertrein, die bij de Focus veel groter is. Daardoor krijg je het gevoel dat de RS je echt de bocht uit duwt, net zoals de beste voorwielaandrijvers je op rails uit de bocht trekken. De Subaru werkt feller op zijn vier wielen, wat misschien efficiënter maar ook saaier is.

Of onze twee gastrijders er een ander mening op na houden? Kevin eerst: ‘Hoewel de afstelling van het AWD-systeem naar mijn gevoel nog niet op punt staat, is de RS veruit de leukere van de twee om op de openbare weg mee te rijden’. Axel is een andere mening toebedeeld: ‘Ford heeft marketingkeuzes gemaakt die de voordelen van de vierwielaandrijving te ver oprekken en het potentieel van de wagen perverteren, nog gezwegen van het beperkte dempingsbereik en dito veerweg die de achterkant van de RS op oneffen baan onvoorspelbaar maken.’ Rij je evenwel begeesterd beter dan met het mes tussen de tanden, dan biedt de RS sensaties waar de vergrijzende STI gewoon niet aan kan tippen, ook al heeft die laatste nog altijd diepere wateren dan je bij een eerste plonsbeurt zou vermoeden.

[Foto’s: Bert Claes]

Uitgecijferd:

FORD Focus RS (2016)

SUBARU STI 

Weggecijferd

Verdict

FORD Focus RS
SUBARU WRX STI