Test: BMW X5M (2015)

Compromissen. Je probeert ze zoveel mogelijk te vermijden, maar er moet al eens water bij de wijn gedaan worden. Dat is niet alleen zo op menselijk vlak, ook in de mechaniek moeten er soms opofferingen gedaan worden. Om geen al te nefaste invloed te hebben op het eindproduct, kunnen deze compromissen maar beter kleinschalig blijven. Het verleden leert ons immers dat de beste producten ontwikkeld werden met één enkelvoudig doeleinde in het achterhoofd. Of is de BMW X5M net de uitzondering op die regel?

Waarom zou je immers tien doelgerichte producten maken als ééntje alles tegelijk kan? Zo’n zoektocht naar het perfecte compromis is immers onverzadigbaar, en zal ingenieurs over heel de wereld altijd blijven intrigeren. Daarom is het ook zo moeilijk om te beslissen wanneer een multifunctioneel product rijp genoeg is om op de markt gezet te worden. Met de vorige X5M vergaloppeerden de Beierse Motor Werke zich immers danig, wat de verwachtingen voor diens opvolger des te gespannener maakt.

Met zijn gapende luchthappers, 21-inch wielen en vier uitlaatpijpen blijft de nieuwe X5M een imposante verschijning. Wel is het nieuwe koetswerk een grote verbetering tegenover het spoilerfest dat de vorig X5M was. De puristen zullen echter blijven vloeken, want subtiel kan je deze BMW nog steeds niet noemen. En vooral: gaat er ditmaal een echt Motorsport-product schuil onder het forse koetswerk, of is het wederom optisch bedrog?

De fabrieksopgaven doen alvast geloven dat deze SUV zijn mannetje zal staan, zelfs tegen menig supercar. Niet verwonderlijk als je weet dat het 4.4 liter twin turbo V8-blok voor de gelegenheid 575 pk laat optekenen. Sprinten doet deze SUV dan ook op een surreële manier en totaal ongehoord voor een mastodont van 2.300 kg. Al na 4,2 tellen passeert de naald het streepje van 100 km/u en pas bij 250 km/u zegt de begrenzer dat het welletjes geweest is. Erzonder zou de achtpitter waarschijnlijk 300 lopen.

Bovendien zijn de twin-scroll turbo’s niet bepaald van het twijfelende type en laten ze de 750 Nm koppel maar al te graag los. Die stevige duw onderin gaat naadloos over in paardenkracht die de X5M voorwaarts trekt tot aan 7.000 opm. Een smerig klinkende plof in de uitlaatlijn staat de grommende V8 op elk schakelmoment van de achttrapsautomaat bij. In de praktijk geeft dat een artificiële soundtrack, maar tegelijkertijd een geluidsbeleving die rauw genoeg klinkt om geloofwaardig te zijn.

Ondanks al dat bruut geweld, word je voortdurend gewaar dat dit een grote en zware SUV is. Dat komt onder meer door de hoge zitpositie en het interieur dat veel gemeen heeft met andere X5’s. Verschillen zijn er wel, maar die voelen niet altijd even sportief aan. Het te dikke en bovendien zachte sportstuur is daar een goed voorbeeld van. En als je dan toch minimaal 120.000 euro aan een SUV spendeert, neem er dan ineens de M Sportstoelen met geïntegreerde hoofdsteunen om het verschil binnenin echt te maken.

Je zou verwachten dat een SUV met een hoog zwaartepunt waggelt als een hobbelpaard, maar niet in dit geval. Bij BMW Motorsport hebben ze deze X5 uitgerust met stijvere veren, dubbele draagarmen en 10 mm minder rijhoogte. De actieve anti-roll ophanging achteraan zorgt dat het gewicht nooit te veel rond beweegt onder lastwissels. Bakken mechanische grip zijn het gevolg, maar ergens moet dat enorme gewicht ook weer uitgezweet worden.

We moeten er dan ook geen tekening bij maken: de banden en remmen kreunen onder de massa van deze dorstige alleskunner. En daar komen we weer bij dat heikele punt uit de inleiding: om een alleskunner te zijn, moesten er grote compromissen gemaakt worden. De X5M is zo’n compromis tussen off-roader, gezinswagen en sportwagen – ook al vult hij die tripartite bewonderenswaardig goed in. Toch is deze SUV in geen van die drie disciplines echt top te noemen, waardoor het nut van een X5M-versie ons een beetje ontgaat. De M50d doet immers bijna alles wat de benzine-M doet, maar dan op een veel zinniger niveau. Terwijl de gewone 30d daar op zijn beurt ook niet zo ver vanaf zit.

Het echte besef kwam er toen we de X5M een dagje meenamen naar de Ardennen in het gezelschap van een rasechte purist. Niet uit het kamp van de snelle luxewagens , wel uit een divisie die doorgaans als doelgericht en compromisloos omschreven wordt. Kortom: geen benzineslurpende tegenhanger van Porsche of Mercedes, maar een all-time-favourite van DRIVR uit de budget-vriendelijkere regionen: de Lotus Elise S3 1.6.

De kleine Lotus is dan ook één van de betere producten die de auto-industrie ooit heeft voortgebracht. Waarom? Omdat Colin Chapman een man met een duidelijke visie was, zoals in dit geval: snelheid door gewichtsbeperking. Al de rest is in functie van dat éne doel gebouwd, waardoor de Elise expliciet goed is in zijn taak. Het mag dan ook niet verbazen dat het beduidend goedkopere lichtgewicht gehakt maakte van de X5M in de Ardennen. Tenminste in de bochten, want op het rechte stuk herwon de Beemer telkens weer terrein.

Te zwaar voor een sportwagen dus, maar ook te stijf voor een off-roader en te duur voor een gezinswagen. Daar bedoelen we niet per sé de aankoopprijs mee, maar vooral de 18 liter bleifrei die elke 100 km uit de tank verdwijnen. Er is wel degelijk een publiek voor dit soort super-SUV’s, maar echte liefhebbers zullen voor een meer doelgerichte vierwieler kiezen. Niet meteen voor ons dus, deze X5M, maar wel een bijzonder knap staaltje engineering van de mannen uit Beieren.

[Foto’s: Bert Claes]

BMW X5M

Weggecijferd

Verdict