Pieter AmeyeEen van ‘s werelds meest beruchte Miura’s is terug in absolute topstaat na een bezoek aan Lamborghini’s restauratieafdeling Polo Storico.
Het verhaal achter de Lamborghini Miura Jota en deze SVR is even dubbel als fascinerend. Officieel heeft de raceversie van de Miura immers nooit bestaan. Het was hoofdingenieur Bob Wallace die eerst en vooral zelf overtuigd was van het nut ervan, aangezien stichter Ferrucio Lamborghini absoluut geen interesse had in competitie op het circuit. De Miura was in de eerste plaats een stijlstudie en dus nooit gebouwd als circuitauto.
Grote vraag
Maar Wallace, een racer in hart en nieren, kon het toch niet laten en bouwde in zijn vrije uren een prototype dat later de Miura J, vernoemd naar de FIA’s Annexe J-regulatie waarnaar de auto gebouwd was, zou worden. Lamborghini zou de Jota uiteindelijk verkopen aan een Italiaanse klant. Maar tijdens eens van zijn ritjes, op de toen nog onafgewerkte ringweg rond Brescia, ging het flink mis. De Jota ging van de baan, vatte vuur en het origineel verdween voorgoed.
Geruchten rond het bestaan van de Jota waren echter voldoende voor een relatief grote vraag van trouwe klanten. Lamborghini zou er over de jaren uiteindelijk zelf een 7 à 8-tal bouwen (afhankelijk van wie je het vraagt). Eentje van nul af aan en zes op basis van bestaande Miura’s. Basis voor deze Miura SVR was chassisnummer 3781, oorspronkelijk een Miura S in typisch gifgroen met zwart interieur.
Paolo Gabrielli, hoofd van Lamborghini Polo Storico:
“The full restoration took 19 months and required a different approach to the way we normally work. The original production sheet wasn’t of much help, as we relied mostly on the specifications from the 1974 modifications. The challenge for the Polo Storico team was even more daunting as the car arrived in Sant’Agata in pieces, although the parts were all there, and with considerable modifications. The only variations on the original specifications were the addition of 4-point safety belts, more supportive seats and a removable roll bar. These were expressly requested by the customer and are intended to improve safety during the car’s racetrack exhibitions.”
Oorspronkelijk geleverd in Turijn in 1968, om na een achttal omzwervingen op Italiaanse bodem, in handen te komen van de Duitser Heinz Straber. Die stuurde de Miura meteen naar Sant’Agata voor de ombouw naar een nog extremere SVR-specificatie. Maar kort na de 18 maanden durende ombouw zou hij de SVR van de hand doen aan de Japanner Hiromitsu Ito. De Miura SVR vertrok naar Japan en zou het eiland niet meer verlaten.
De ombouw van de standaard Miura naar Miura J & SVR omvat onder andere een grote hoeveelheid chassisverstevigingen, aluminium koetswerkpanelen, smering met droge carter en upgrade van de 4.0-liter V12 naar 440 pk, extra spoilers om koetswerklift te counteren, kunststof ruitjes en vaste koplampen. Op die manier verloor de Jota meer dan 360 kg. Competitie heeft de Jota en SVR nooit gezien. En hoewel de meest extreme Miura lang niet zo mooi is als het origineel, spreekt het wel nog steeds tot de verbeelding.