Ken Divjak
Met alle aandacht – zowel positief als negatief – voor de heropstanding van de Supra (rijtest) zou je haast vergeten dat er bij BMW een cabrioversie van bestaat. Of beter: dat de Japanners een coupéversie op basis van de roadster mochten bouwen, vermits iedereen ondertussen wel weet dat het gros van het ontwikkelingswerk door de Duitsers werd uitgevoerd. Maar maakt dat van de Z4, hier getest in de snelste M40i-versie, ook een betere sportwagen?
Een klassieke schoonheid kan je de G29 bezwaarlijk noemen, maar dat waren zijn voorgangers ook niet meteen. Vooral de frontpartij schijnt de meningen nogal te verdelen, terwijl de stoere achterkant beter in de smaak valt.
Vanbinnen heeft het designteam van Noorderbuur Adrian van Hooydonk al helemaal met de traditie gebroken, door een klokkenwinkel te bedenken die niets meer van doen heeft met de klassieke BMW-tellers van weleer. Idem dito voor de middentunnel trouwens, waar in M40i-spec louter een nieuwe automaathendel op prijkt, altijd verbonden aan de gekende achttrapsautomaat van ZF.
En zit dat een beetje goed, die nieuwe cabine?
Voor een klassieke tweezitter is er geen gebrek aan ruimte. Het meubilair staat ver genoeg van mekaar, terwijl zelfs de elektrisch bediende exemplaren laag genoeg kunnen om je lekker diep achter het stuur te nestelen. De sportstoelen met geïntegreerde hoofdsteunen zitten daarbij goed en bieden voldoende steun, ook al verklappen ze meteen dat de Z4 M40i eerder een GT dan een rasechte sportwagen wil zijn. Maar daarover later meer. Rest er nog de vermelding dat de stoffen kap prima isoleert en voldoende hoofdruimte laat, terwijl automatisch openen en sluiten in pakweg 10 seconden kan, ook al rijdend tot 50 km/u.
Genoeg rond de pot gedraaid: hoe rijdt de roadster die hoegenaamd geen echte M-afgeleide nodig heeft?
Naar wens zo mak als een lammetje, is daar een eerste antwoord op. Met alle setting – en dat zijn er best wat – in hun basisstand, hoor je de geblazen zescilinder nauwelijks, terwijl het ecobrein zijn best doet om naald van de toerenteller onder de 1.500-markering te houden. Je gaat je haast afvragen waarom je 62.050 euro voor de M Performance-versie hebt betaalt, tot je met de settings begint te spelen en toch wat agressiviteit in de aandrijflijn ontdekt – met een bassige ondertoon ter bewijs.
Om de zes-in-lijn echt te ervaren, moet de motorsnelheid op zijn minst naar het middengebied, waar het kenmerkende BMW-geluid zijn opwachting maakt. Dankzij 500 Nm vanaf 1.600 toeren is het een eitje om snel van je plek te komen, ook al heeft de achtertrein wel wat moeite om de 340 paarden vanuit stilstand aan de grond te krijgen. BMW belooft een 0 tot 100-tijd van 4,6 seconden, maar dat hebben we niet kunnen evenaren. Verre van zelfs. Eenmaal verankerd sleurt de M40i-motor er wel aan dat het een lieve lust is, best in combinatie met de S(port)-stand van de automaat die er prima in slaagt om gezwind door de acht verzetten te schuifelen.
OK, krachtig is de Z4 M40i duidelijk genoeg. Maar is hij ook atletisch?
Licht kan je de Z4 met een rijklaar gewicht van 1.610 kilo bezwaarlijk noemen, maar dat geldt ook voor zijn rechtstreekse concurrenten. Dankzij die beul van een motor lijden de prestaties er niet zozeer onder, maar de rijdynamiek al meer. Zo vonden we tussen de standen van de adaptieve dempers niet meteen een setting die het allemaal deed, zeker als de topografie van de weg uitdagender wordt. Combineer dat met een achteras die ook niet altijd raad weet met dat surplus aan vermogen en het dynamische schild krijgt al een deukje.
Komt daar nog bij dat het M-sportstuur van BMW zijn uiterste best doet om de resterende interactie te fnuiken, met zijn veel te dikke naaf en forse diameter die niet van tactiliteit spreken. Veel feedback vloeit er bijgevolg niet door, temeer omdat de voorbanden bij 255/35 R19 fors bemeten zijn. Een klassiek recept voor massa’s grip die in allerlaatste instantie als sneeuw voor de zon verdwijnt, wat het vertrouwen evenmin ten goede komt.
Erg snel maar niet uitgesproken dynamisch, wat geeft dat als slotsom?
Door zijn roeping als roadster kom je in de Z4 veel meer in een GT-stemming dan in de gesloten Supra. Een inborst die nog versterkt wordt door de goede isolatie, ook met het dak open, en de potige prestaties van de geblazen zespitter. Het geluid dat daarbij hoort, is weliswaar hoorbaar in de juiste stand – het wordt nooit zo luid of zo sportief als dat van de Porsche Boxster (GT)S (rijtest) of de Jaguar F-type (rijtest).
Maar de grootste verrassing, zeker na het zien van de indrukwekkende Ring-ronde van de Z4 M40i, is dat het dynamische plaatje verstopt zit achter een zwijgzaam stuur en een onderstel dat precies nog fijngeslepen moet worden voor het serieuzere werk. Zoals het nu staat, is de nieuwe Z4 dus een prima GT met puike prestaties die een beetje door de mand valt als je hem als een echte M gaat rijden. Kortom: helemaal in lijn met de verwachtingen die de M Performance-badge schept.
BMW Z4 M40i (2019)
MOTOR: zes-in-lijn, turbobenzine, CILINDERINHOUD: 2.998 cc, MAX. VERMOGEN: 340 pk (tussen 5.000-6.500 tpm), MAX. KOPPEL: 500 Nm (tussen 1600-4500 tpm), AFMETINGEN L/B/H: 4,32/1,86/1,30 m, GEWICHT: 1.610 kg, VERSNELLINGEN: 8, automaat, AANDRIJVING: achterwielaandrijving, OPGEGEVEN VERBRUIK: 7,4 l/100 km (168 g CO2/km), BANDEN: 255/35 R19 (V), 275/35 R19 (A) , TOPSNELHEID: 250 km/u (begrensd), 0-100 KM/H: 4,6 s, VANAFPRIJS: 62.050 euro, SCORE: 4/5