Koen De BeerVolkswagen, de op één na grootste autobouwer ter wereld, is vooral bekend om zijn deugdelijkheid en kwaliteit. En zijn worsten, maar dat geheel terzijde. Ze hebben ook een ietwat saai en grijs imago en dat laatste mag je zelfs vrij letterlijk nemen, gezien de beperkte keuze aan kleuren op de meeste van zijn modellen. Toch kan zelfs zo’n oerdegelijk merk als VW af en toe heel verrassend uit de hoek komen, getuige de Polo Harlekin (Harlequin in sommige markten).
De Harlekin is niet ontstaan als gevolg van een kleurenblinde werknemer in de spuiterij in Wolfsburg maar was een marketingstunt om de personalisatiemogelijkheden van de Polo in de – euh – verf te zetten. Ieder paneel van de toen kleinste Volkswagen werd in een van volgende vier kleuren gespoten: Chagallblau, Ginstergelb, Tornadorot of Pistaziengrün, of blauw, geel, rood en groen voor zij die de taal van Goethe niet machtig zijn. Twintig stuks werden gebouwd en ingezet tijdens evenementen bij dealers. Tot grote verbazing van het management viel het autootje danig in de smaak bij bezoekers en werd beslist een beperkte oplage van 1000 stuks te bouwen. De vraag was echter zo groot dat het er uiteindelijk 3806 werden, hierbij geholpen door een wedstrijd van McDonalds dat 500 stuks weggaf om zijn 25 jarige bestaan in Duitsland te vieren.
Om het helemaal uniek te maken, werden deze auto’s eerst in één kleur geassembleerd om vervolgens terug uit elkaar gehaald te worden en ze daarna in willekeurige volgorde weer op te bouwen. Zo willekeurig dat kopers pas bij levering wisten hoe hun auto eruit zag. Daarbij was het ook nog eens de bedoeling om op geen enkele plaats éénzelfde kleur aan elkaar te laten raken. Omdat in Duitsland en ook bij ons trouwens, een auto maar 1 basiskleur kan hebben, werd gekozen om het dak, de dorpels en de motorruimte in dezelfde kleur te houden. Met andere woorden, een Harlekin met een groen dak werd ingeschreven als een groene auto.
264 exemplaren
Onderhuids was deze Polo Harlekin net hetzelfde als alle andere Polo’s van die tijd. Je had de keuze tussen een 1.0, 1.3 (later 1.4) of een 1.6l viercilinder benzine met maximaal 75 pk en een handgeschakelde vijfbak. Zeker geen hot hatch dus, maar een degelijke, betrouwbare en zelfs speels rijdende auto. Volkswagen probeerde een jaar later het succes van de Polo te herhalen in de Verenigde Staten met een Golf Harlequin maar die sloeg niet aan en bleef op 264 exemplaren steken. En ook in Zuid-Amerika kwam VW met een versie, de Vocho Arlequin, de originele Kever dus. Met die versie kunnen we meteen ook de cirkel rondmaken want in de jaren ’60 maakte Volkswagen reclame met een Kever waarvan de carrosserie was samengesteld uit onderdelen van verschillende productiejaren. Je raadt het al, ieder paneel had een andere kleur!
De vrolijke klederdracht van de Harlekin werd ook nadien nog vaak opgepikt. Drie jaar geleden bijvoorbeeld nog door de Nederlandse importeur met een one-off om de huidige Polo (letterlijk) in de verf te zetten en dit jaar door onze invoerder, wiens opvallende ID.3 je misschien al hebt gespot op de Belgische wegen.
MEER LEZEN