Axel CaymanHet Toyobaru-chassis is een prachtig voorbeeld van polyvalentie door de uitgekiende neutraliteit van de basissetup. Voorzie zachtere veren aan de voortrein en wat hardere aan de achtersteven (zoals de Toyota GT86) en je zal altijd vrolijk op jacht zijn naar de staart van de wagen. Doe het omgekeerde (zoals de Subaru BRZ) en je kan hem meteen een heel stuk stabieler door de bocht jagen. Geen twijfel: de Subaru is de auto voor mij. But will it still drift? Om dat te testen trok ik naar het Centre de Maitrise Du Volant in Visé.
Van wat ik gezien had op de on-boards op YouTube, was ik een beetje beducht voor hun oefenparcours: een relatief klein rechthoekig veld met ruwachtige (maar permanent natgespoten) beton, voor het grootste deel omzoomd met lichtmetalen hekwerk – met aan de andere zijde van het hek hier en daar wel solide uitziende betonblokken, van het soort dat 1,2 ton Subaru zonder moeite droogjes tot staan brengt. Kwestie van je aandacht wat aan te scherpen.
Het traject zelf is een in het midden toegeknepen ovaal met complicaties. Overal staan veelkleurige judomatjes rond platliggende autobanden gedrapeerd, om aan de ene kant een cirkelvormige skidpad met een (relatief) kleine straal te omzomen en aan de andere kant zwieper met een duidelijk grotere omtrek. Daartussen oefen je twee vormen van lastwissels: richting kleine skidpad moet je op de remmen met daarop een korte appel – contre appel, aan de andere zijde is het een vloeiende links-rechts waar je met gevoelige gasdosering de wagen op snelheid kan destabiliseren.
Bedrieglijk eenvoudig dus. Die indruk verlaat je niet als motorsportveteraan en lesgever Philippe Ménage eerst even achter het stuur van de BRZ kruipt voor een kleine rondleiding demonstratie. Weinig drama in de armen en benen zo blijkt, maar maximale efficiëntie. De tweeliter danst feilloos rond de judomatjes. Philippe geeft me nog mee dat hij een test gedaan heeft met het Japanse duo en dat de Subaru duidelijk meer energie-input vergt om het ingebouwde onderstuur te overwinnen en de achterkant te doen glijden. Dat wil zeggen dat er meer precisie nodig is om één en ander correct te doseren en de drift niet uit de hand te doen lopen.
Als het mijn beurt is, begrijp ik onmiddellijk wat hij bedoelt. Ik heb wel al eens een driftcursus gedaan, maar dat was met een vierwielaandrijver. Dit is andere koek: de gaskraan is niet altijd de oplossing. Ik zit ook nog met de wilde stuurbewegingen en brute gasapplicaties van een typische droge ardennenrit in m’n lijf.
Intomen is de boodschap, want het natte oppervlak vergroot alles genadeloos uit. Het komt erop neer goed door te kijken, voldoende snelheid op te bouwen en dan een subtiele gewichtsverplaatsing (door even de gas wat te lossen, of wat energieker in te sturen) de drift zacht in te zetten om dan onmiddellijk met een correcte en constante gasinput de glijbeweging te onderhouden. Niet vergeten bij dit alles: bliksemsnel (en juist) tegensturen.
De principes zijn dan misschien simpel, maar het eerste halfuur is een puinhoop terwijl ik met de nieuwe sensaties worstel en schijnbaar geen meter vooruitkom zonder de Subi achterwaarts naast het parcours te parkeren. Het is allemaal zo verwarrend dat m’n eigen aandachtseconomie danig overhoop ligt en dat mijn kijktechniek me keer op keer in de steek laat. Wat de zaken alleen maar erger maakt en waar ik nu voor het eerst achter kom: voor een gedoodverfd driftchassis heeft de BRZ niet echt een stuuruitslag om over naar huis te schrijven. Je moet dus voorbij het onderstuur, maar je moet tegelijk beducht zijn om de wagen niet verder te laten roteren dan zijn relatief beperkte maximale drifthoek – want dan is het onherroepelijk afgelopen.
Het is een geweldig subtiel spel, een dans op het scherpst van de snee. En als het lukt, is het bevredigend als niets anders. Het zal dus wel niet verwonderen dat ik ondertussen al vijf keer bij Philippe op bezoek ben geweest. Oefening baart kunst, en een (half) uurtje per maand doet al wonderen: de eerste vijf minuten kom je terug op het niveau van de vorige keer, de rest van de tijd bouw je verder op. Dus: als je thuis een propulsion staan hebt en je bent je achterbanden wat beu: vaut le voyage!
TIP: het Centre heeft ook eigen wagens ter beschikking: hun Golfjes met knikkerkale achterbanden zijn misschien wrong-wheel drive, maar leerrijke fun blijft gegarandeerd!