FotoSpecial: Goodwood Revival 2021

En of we ernaar hebben uitgekeken om eindelijk weer eens naar Goodwood te kunnen. Vier coronatesten moest je ditmaal voor een weekend ter plaatse ondergaan, maar de Goodwood Revival was het weer eens allemaal waard.

Merkten we enkelen jaren geleden nog op dat het Engels feestje stilaan verstoord werd door een invasie van Duitsers en Fransen, dan is dit jaar de terugkeer naar de bron gebleken. Kennelijk hadden weinig buitenlanders zin om en een test voor vertrek, eentje op dag twee na aankomst en twee testen bij terugkeer te ondergaan. Slechts een handvol buitenlandse nummerplaten hebben we gespot op de parkings, waarvan de meeste Belgen en Nederlanders. Benzine kruipt waar het niet gaan kan.

Dumas, Button en Co.

Maar zoals de aloude boutade het wil: de afwezigen hadden ongelijk. We hadden niet alleen drie volle dagen ouderwets racen voor de boeg, ook de weergoden waren ons nog eens gunstig gezind. Met uitzondering van een stevige bui op zondagochtend bleef de paraplu onaangeroerd en de zonnebril steevast op de neus. Dat is weleens anders geweest. Aan schoon volk trouwens evenmin gebrek, zowel nog actieve als gepensioneerde coureurs kwamen wederom enthousiast naar West Sussex afgezakt.

Zo liepen we Tiff Needell tegen het lijf, schalde de uiterst herkenbare stem van Jackie Stewart door de luidsprekers en mocht Jenson Button, die tevens de Radford 62/2 kwam voorstellen, voor het eerst het Goodwood Circuit ervaren aan het stuur van een Cobra. In diezelfde TT-race kwam hij trouwens Neel Jani -Porsche 904- en Romain Dumas -tevens met een Cobra- tegen. Dumas was alomtegenwoordig in haast elke raceklasse. Of wat dacht je van winst in de St Mary Trophy met een fel driftende Thunderbird, een tweede plaats in de John Whitmore Trophy met een Austin Mini en de pole in die TT-race met de eerder vermelde AC Cobra?

Sneller dan weleer

Bij die TT kwam Dumas trouwens als eerste over de meet, maar werd dan met een tijdstraf teruggewezen naar de vierde plaats. De ontgoocheling was van de Le Mans-rot zijn gezicht te lezen. Voor de rijders én eigenaars van de bolides is Goodwood immers meer dan een verkleedpartijtje. De winnaarsmentaliteit zit uiteraard ingebakken bij de coureurs, maar ook de eigenaars zien hun wagen graag winnen en een (tweede) palmares opbouwen.

Zo hoorden we in de paddock ook een kritische noot over de (over)preparatie van sommige wagens. De drie 904’s reden in de TT kennelijk maar op 70% van hun kunnen, omdat meedoen voor de knikkers tegen de aanwezige Cobra’s en E-types onmogelijk was. Dit werd geïllustreerd aan de hand van een late 356 (in de Stirling Moss Memorial Trophy) die in period zijn race won maar anno 2021 nergens te zien was. Of hoe de pole bij de 3-liter GT’s vandaag de dag 5 seconden lager ligt (lees: sneller is) dan in de tijd van Moss zelf. Kennelijk niet alleen een resultaat van betere banden, maar ook van moderne hightech onderdelen en peperdure uitlaten.

Moss

De Kinrara Trophy was voorheen steevast de smaakmaker op de eerste avond van de Revival. Ter ere van de in 2020 overleden Stirling Moss werd deze race echter omgedoopt tot de Stirling Moss Memorial Trophy. Een terecht eerbetoon, want wie Goodwood zegt, zegt Moss. Hij was niet alleen de winnaar van de TT in ’60 en ’61 aan boord van een Ferrari 250 GT, hij won ook tijdens het allereerst raceweekend ooit op Goodwood. 19 jaar en 1 dag was Moss, toen hij op 18 september 1948 de 500cc (die later tot Formule 3 wed omgedoopt) domineerde. Nota bene zijn allereerste race ooit. De toon was gezet.

Goodwood werd echter ook de plek waar de carrière van Moss bruusk ten einde kwam. In april ’62 crashte hij zwaar met zijn Lotus tijdens de Glover Trophy, met een maand coma en zes maanden revalidatie tot gevolg. Jackie Stewart en Damon Hill waren vol lof over de coureur én mens die Moss was. Voor Hill was het tevens een persoonlijk verlies. Hij kende Moss immers al zijn ganse leven door de band tussen zijn vader Graham en Stirling Moss, die zelfs aanwezig bij het doopsel van de jonge Damon. Tot vorig jaar ontving Hill dan ook jaarlijks een verjaardagskaartje van Moss, met wie hij zijn eigen verjaardag deelde. Alleen vergat Damon dat kennelijk jaar na jaar, zoals hij met spijt tijdens de Revival betuigde.