Dubbeltest: Renault Clio RS Cup EDC & Juke Nismo

Dit is geen vergelijkende test. Daarvoor zijn de bases van de Juke Nismo (een mini-SUV) en de Clio RS (een mini-SCUD) gewoonweg te verschillend. En toch is er een goede reden om dit duo samen op het stratencircuit van Chimay te verhoren, te weten de geblazen zestienhonderd van Renault/Nissan-makelij. Het verschil zit hem in de overbrenging naar de voorwielen oftewel een onderdeel waar heel wat om te doen is in RS-kringen…

Toen RenaultSport bekendmaakte geen manuele bakoptie meer op de Clio te voorzien, ging het internet bijna overstag. ‘Heiligschennis’ klonk het aan het adres van RS, dat vanouds als betaalbaar equivalent van Porsche’s RennSport-afdeling wordt aanzien. De reactie van chef Ratti was er dan ook naar: ‘A naar de specificaties van de nieuwe GT3 gekeken?!’ Een analogieredenering die handig omzeilt dat elke performancedivisie anno 2013 moet verbreden om te overleven, en tevens het bewijs dat ze in Parijs niet blind zijn voor het succesverhaal dat het Direktschaltgetriebe bij VAG heeft ingezet.

Hoewel Nissan al langer een automaat met dubbele koppeling in de rekken heeft, blijft die voorbehouden aan de GT-R. De Juke is er naar wens ook met twee pedalen, maar enkel als CVT gekoppeld aan een zwaar 4WD-systeem. Daarom houden wij het hier op de lichtste variant van de allereerste productie-Nismo (later volgen versies van de 370Z én GT-R) die zijn 200 paarden via een manuele zesbak naar de voorwielen sluist. Kortom: de ideale gelegenheid om na te gaan wat de Efficient Dual Clutch-automaat al dan niet bijbrengt aan de rijbeleving van de RS.

In de praktijk zou je de twee vierpitters geen familieband nageven; de Nismo zoemt (eentonig) waar de Clio (lekker) broemt, en toch komt de Japanse versie onderin gretiger over. Met zekerheid een bijproduct van de strakke aandrijflijn die de stempel van een stel rasingenieurs draagt, ook al is de zesbak niet de allerbeste die we ooit gemonsterd hebben. Toch motiveert deze combo om meer te schakelen dan met 250Nm nodig is, gestimuleerd door een set alupedalen die samen met de uitstekende alcantara sportstoelen voor de nodige DRIVR-sfeer zorgen in de Juke.

Stuurflippers

Schakelen om te schakelen is tevens het devies in de Clio. Enerzijds omdat de Franse afstelling toeren verkiest boven Newtonmeters, anders omdat de vaste stuurflippers daar Playstationgewijs toe aanzetten. In alles behalve Race Mode wisselt de zesbak zelf van verzet aan de irritante buzzer begrenzer bij 6,5K. En toch verschillen de chrono’s niet dramatisch van de vorige RS (6,7s voor de turbo versus 6,9 voor de atmo) als je bedenkt dat de nieuwe Launch Control heeft. De hernemingen zijn natuurlijk wel een pak krachtdadiger, en dat bij zo’n twee liter brandstofwinst per 100 geracete kilometers.

Zijn de prestaties op rechte baan nog min of meer gelijkaardig, dan toont de Juke zijn inherente beperkingen op de curbs van Chimay. Want ondanks inbreng van Nissan Motorsport (en een eerlijk gas- en stuurgevoel in Normal) speelt de paalbouw hem parten in de bochten. Spelbreker van dienst is de stijf opgehangen koets die voorbij 8/10de nogal eens durft te torsen om zo tractie- en ABS-problemen te creëren, zelfs op droog wegdek. Dat het ESP niet helemaal uit kan, is dan ook geen ramp; laat dat maar over aan de scherpere Juke Nismo RC die dit jaar nog demarreert met 20pk extra en een duidelijkere circuitroeping.

Deze Clio RS is voorlopig wel de scherpste met het optionele Cup-chassis (650 euro) dat de koets 3mm lager en 15% stijver legt. Qua hardheid is dat vergelijkbaar met de ‘RS Luxe’ van de vorige generatie, terwijl de versie zonder Cup-chassis – de zogenaamde Sport – vooral een mooi compromis tussen comfort en baanvastheid biedt. Daarbij is de (aan de rode remklauwen herkenbare) Cup zeker geen ruggenbreker dankzij de toevoeging van Hydraulic Compression Control; een uit de racerij geleend trucje waarbij er in elke shock een tweede demper zit om de filtering tegen de bump-stops subtieler te maken. En toch doet deze RS minder telepathisch aan dan de oude die zich bijna instinctief liet dirigeren, het snellere stuurhuis dat voortaan bij de Cup-optie hoort ten spijt.

Zoveel koppelstuur als bij de Juke (in Sport-modus) is er gelukkig niet. Maar toch durft het elektronische RS Diff al eens naar links of rechts trekken om de indruk van die zwaardere voortrein te accentueren, en sporadisch zelfs onderstuur te creëren. En waarom zijn de snelste schakeltijden (sub-150ms) voorbehouden aan Race Mode? Die stand deactiveert het ESP volledig, en dat lijkt ons met het temperatuurgevoelige sportrubber en de mobiele achterkant niet altijd een optie. De slome respons op vingercommando’s die we – vooral bij het terugschakelen – tijdens onze circuittest noteerden, blijken op de openbare weg mee te vallen. Maar een DSG is de EDC-bak niet.

Kort door de bocht is de Juke NISMO een product dat zijn sportieve roeping niet helemaal waarmaakt (en voor 3,500 euro meerprijs vooral optische extra’s biedt) waar de Clio zijn puurheid heeft ingeruild voor kant-en-klare prestaties. Rest er enkel de vraag welke transmissie het meeste DRIVR is? Zonder enige vorm van twijfel die van de Juke, ook al is de rest van het pakket een compromissum in terminis. Snel gaan in de paddleshift Clio wordt namelijk gereduceerd tot sturen en gas geven oftewel een tweedminesionele operatie die vooral klikt als er chrono’s gezet moeten worden. Maar zo rij je niet meer dan 5% van je tijd, en dan verkiezen wij altijd een manuele bak om ons die andere 95% te entertainen.

[Foto’s: Pieter Ameye]

NISSAN Juke Nismo

RENAULT Clio RS 200 EDC Cup

Weggecijferd

Verdict

Nissan Juke Nismo
Renault Clio RS 200 EDC Cup