Column: GPS frustraties

Anno 2023 neigen we vooral naar inspraak en vlakke organisaties maar niettemin laten we ons daarbuiten graag dicteren door een GPS-applicatie. Meestal tot grote tevredenheid maar niettemin schemeren er -bij mij toch- soms frustraties door.

Een GPS lijkt niet meer weg te denken uit ons leven. Zozeer zelfs dat je jezelf kan afvragen hoe de generatie voor ons op hun vakantiebestemming geraakte voordat hun verlof al opnieuw om was. Anno 2023 rijden we haast altijd met zo’n digitaal kaartje in ons gezichtsveld, alsof we plots de weg naar het werk vergeten zijn. Akkoord, uiteraard kan bijvoorbeeld Waze zijn nut bewijzen door opdoemende files handig te omzeilen. Niet tot tevredenheid van lokale bewoners die plots hun rust verstoord zien door een colonne filemijders uiteraard.

Mijn frustratie liggen echter dieper, en dit zowel dagdagelijks als tijdens een leuke roadtrip. Het heeft te maken met de complexiteit die opgezocht wordt in jacht naar theoretische marginale winsten. Om een voorbeeld te geven, zo werd ik onlangs in een smal sluipwegje linksaf gestuurd om zo kort een hoek af te snijden, terwijl ik ook 250 meter later linksaf op de hoofdweg zou kunnen. Nu moest ik twee keer linksaf slaan, een keer om de sluipweg in te draaien en vervolgens nog eens om verderop de hoofdweg op te rijden. Theoretisch inderdaad misschien korter maar in realiteit nam het me waarschijnlijk meer tijd in beslag en was het bovendien gevaarlijker daar ik tot twee keer toe linksaf moest. In de VS, zeker in steden met een dampatroon zoals New York, is het dan bijvoorbeeld bekend dat UPS zijn koeriers bijna uitsluitend rechtsaf laat slaan. Niet alleen is het minder lang wachten, het is -door geen rijbaan te hoeven over te steken- ook kennelijk tot drie keer veiliger dan linksaf te slaan (in landen waar men rechts rijdt uiteraard).

Nu pleit ik er uiteraard niet voor dat mijn GPS me voortaan alleen rechts stuurt, wel hoop ik dat complexiteit een van de parameters bij het berekenen van routes gaat worden naar de toekomst toe. Zelfs bij de creatie van statistische modellen is het bijvoorbeeld al langer ingeburgerd om een bestraffing voor complexiteit in te bouwen, bijvoorbeeld via het Akaike Information Criterion (AIC) of nog sterker/kritischer het Schwarz Information Criterion (SIC), om zo te opteren voor een model dat performant is maar tevens ook zo weinig mogelijk complexiteit (in dit geval variabelen) kent. Als zoiets ook zou toegepast worden bij de berekening van routes, zou dit niet enkel de veiligheid ten goede kunnen komen, voor minder overlast bij locals zorgen maar ook tot minder frustraties leiden. Het zweet verschijnt me opnieuw op het voorhoofd wanneer ik eraan denk hoe mijn GPS me twee jaar geleden bijna vast liet rijden in steeds smaller wordende Italiaanse straatjes. Om achteraf vast te stellen dat ik ook via het blijven volgen van de hoofdweg bij mijn B&B had kunnen geraken…