Pieter AmeyeNiet iedereen heeft nood aan een biturbo W12, en dus krijgt ook deze generatie Continental GT de toevoeging van een ‘instapper’. Nu ja, instapper…
Het minder-is-meer-principe geldt wel vaker. En dat was ook bij de vorige versie van de C GT het geval. Want minder cilinders zijn niet alleen een zegen voor het gewicht, de gewichtsverdeling, het rijgedrag, de autonomie én de soundtrack. Maar in heel wat markten ook taksen en andere minder leuke bijkomstigheden. En dat terwijl je aan prestatie nauwelijks moet inboeten. Kortom, het stond in de sterren geschreven dat er opnieuw een achtcilinder Continental GT zou komen.
De nieuwe Continental GT V8 heeft ook letterlijk een nieuwe motor gekregen. Ook al is die op papier schijnbaar identiek aan de vorige. De 4.0-liter biturbo V8 meet 3 cc groter dan de oude, maar beschikt opnieuwe over de meest moderne technologieën, en wordt net als de W12 standaard gekoppeld aan een automaat met dubbele koppeling, waar dat vroeger nog een koppelomvormer was. Dezelfde motor ligt intussen ook in de Panamera Turbo waar hij identieke kracht en koppelcurves laat noteren.
Met 550 pk en 770 Nm spurt de nog steeds meer dan 2 ton zware Bentley (het gewichtsverschil is beperkt tot 70 kg) in 4.0 s naar de 100 km/h (4,1 s voor de Convertible) en naar een onbegrensde topsnelheid van 318 km/h. Goed voor een beloofde autonomie van meer dan 800 km op een tank. Impressionant. Ook al zal dat in de praktijk vermoedelijk een stuk(je) minder zijn.
Net zoals bij zijn voorganger zijn de visuele verschillen tussen de W12-versie en V8 uitermate beperkt gebleven tot voornamelijk de uitlaatpartij en het ontbreken van een W12-badge op de flanken. Zelfs de immense grille is nu onveranderd gebleven. De eerste (Amerikaanse) leveringen van de V8 zijn wel pas voorzien voor eind dit jaar. Europese klanten zullen zelfs tot begin 2020 moeten wachten vooraleer ze hun auto in ontvangst kunnen nemen.